De Nieuwe Gids. Jaargang 51

[p. 345]

Bloemen door Hélène Swarth.

I.
Blauwe bloem.

Ik speurde een geur, ik hoorde een lokgezing -

Uit woestenij van somber hedengrauw

Verrees een bloem van teeder hemelblauw,

En 't was de zangbloem van herinnering.

Ik plukte een bloemblad en ik dronk den dauw,

Die, tranenglanzend, aan de randen hing.
Dan scheurde ik af de kroon, die 't hart omving -

Dat bleef ontbladerd, zwijgend, zwart van rouw.

Vernield, verwelkt, die bloemkroon van azuur -
En dreigend, uit het duister bloemehart
Gelijk een slang verrees een vlammetong.

En als een wraak mij áangreep en besprong,
Eer 'k vluchten kon, het felverschroeiend vuur
Mijn zwerverskleed en schroeide 't grauw tot zwart.

[p. 346]

II.
Lathyrus.

Die vlinderbloemen, rank in zilvren vazen,

Op 't altaar bevend, blank en rozerood,

In goud van kaarslicht, blauw van wierookwazen,

Mij lijken zielen, pas geplukt door Dood.

Uw teedre vleuglen trillen, vol extasen,

Om óp te wieken naar het morgenrood,

O vlinderbloemen, rank in zilvren vazen,

Op 't altaar bevend, blank en rozerood!

Vindt éens mijn ziel weer, boven 't stormenrazen

Van 't aardeleven, dat geen vreugd mij bood,

De oase, waar me uw honinggeur omvloot,

O vlinderbloemen, rank in zilvren vazen,

Op 't altaar bevend blank en rozerood?

[p. 347]

III.
Liefdebloemen.

Wanneer, ten lest, ik, droomloos, onder bloemen

En aarde slaap, verlost van leedvol leven,

Zal d'éenen schat, dien 'k mocht de menschen geven,

Mijn lied, allicht éen enkle stem wel roemen.

Om loon van lof werd nooit mijn lied geschreven.

Of stemmen 't mooi dan of verwerplijk noemen,
't Zal meer niet zijn mij dan wat bijen zoemen -

Ik zong mijn lied, alleen door God gedreven.

Ik weet: géen zal mijn heengaan droef beweenen.

Wie éens mij minden - 'k zie hun liefde wenken -

Zijn, lang vóor mij, in de Eeuwigheid verdwenen.

Doch wie mijn doodeslaap wil bloemen schenken,

Wijl bloemen nú mij lieve troost verleenen,

Geev tháns mij liefde - Ik zal hen trouw gedenken.