De Nieuwe Gids. Jaargang 51

[p. 245]

Verzen door Hans P. van den Aardweg.

I.

Ik denk nog dikwijls aan die schemeruren
Des winters, in den middag, als het laat
Reeds werd, en wij zwijgend zaten te turen
Door 't raam of even naar elkaars gelaat.

Hoe stil, maar schoon en rijk waren die uren
In onze kamer, zonder een'ge daad,
Geruischloos brandde in den haard het vuur, en
Héél flauw klonken geruchten van de straat.

Nu ben ik zeer alleen. Er zijn gestorven,
En anderen zijn van mij heengegaan,
Die over land en zee hebben gezworven,
En toen zij keerden zag 'k hen anders aan.

Nièts rest nu dan d'onwisheid van den tijd:
De groote grenzenlooze eenzaamheid.

[p. 246]

II.

Is het vandaag de monotone hemel,
En het verlatene der vochte straat,
Die naar het vaste‿en eenzaam weten voeren,
Dat alles mindert en tenslott' vergaat?

De middag is zoo vreemd, verstild, verstorven....
Zoo kleureloos en leeg, en zoo verstomd:
Alsof aan die onwezenlijke luchten
Geen ochtend meer over de wereld komt.

Is dit het einde van der menschen wijsheid:
Een bonzend hart met vlietend bloed alleen?
Waaruit wat 't ooit aan glorie heeft bezeten,
Gelijk de glans van dezen dag, verdween.

Een bandelooze zal ik eens weer wezen,
Over een jaar.... over een máánd misschien!
Wàt kan het mij dus eigenlijk nog schelen
Of 'k hen, die 'k liefheb, aanstonds t'rug zal zien?

Hóór, hóór mijn klok, die driftig de seconden
Van dezen dag naar het verleden slaat,
En zie daar hoog dien vreeselijken hemel,
Die als een domper op mijn denken staat.