De Nieuwe Gids. Jaargang 51

[p. 145]

Verleden door Hélène Swarth.

I.

Gelijk een balling, uit zijn land verdreven

Als héel jong kindje, 't wederziet in droom,

Mooier dan 't was en, bleek van hoop en schroom,

God smeekt, zijn vaderland hem weer te geven;

Zoo aan mijn open venster, zag ik vroom

Door zwartblauw nachtfluweel verheven streven
Kapelle - en kerketorens - 'k telde er zeven -

Of elk God bad: ‘Dat 'k in den hemel koom!’

Dan zoet melodisch ging de beiaard zingen,

De klanken sprenklend van zijn avondlied.

Naar d'onbereikbren hemel bleven dringen

De heimwee-torens - 't lied vertroostte niet.

Hoog zweefden wolken, blank als hemelingen,

Een ster ontlook als een vergeetmijniet.

[p. 146]

II.

Weer poos ik op de brug en staar in 't water

En voel het kloppen van mijn zingend bloed

En smeek mijn Lot: - ‘O laat mij vrij! o laat er

Intens mij leven, eer ik sterven moet!

Ik zal 't niet hooren als een vijand later,

Mijn zijn doorpluizend, laakt mijn overmoed.

Hoe zal 't mij deren als in de aard vergaat er

De vleezen vaas, die borg mijn levensgloed?’

Naar 't bronsbruin water buigen de oude boomen.
In 't grijze licht staat vroom de kerk te droomen,

Gebouwd waar áandreef 't zwart Mariabeeld.

Een wilg in 't water druipen laat haar lokken,
De loome lucht is droef van kloosterklokken -

En 'k haat elk uur, dat de oude beiaard speelt.

[p. 147]

III.

Op de oude brug hoe aarzlen nog mijn schreden!

Verteedrend zoet melodisch hoor ik lokken

De droeve roepstem van bedolven klokken

Naar 't mooi verzonken land van ver Verleden.

Bedwelmend zingen van verloren Eden

Gestalten bleek omstroomd van blonde lokken,

Uit donkre golven rijzende op en 't klokken

Van 't zwarte water mengt zich met hun beden.

Ik wil niet ómzien naar uw smeekende armen.
Belooft mij niet, mij aan uw hart te warmen!

Gij wilt mij sleuren naar uw hol beneden.

'k Houd de ooren dicht, wekt niet mijn week erbarmen!

In diepen stroom Atlantis ligt vergleden -

'k Wil vrij van angst het Eeuwig Land betreden.