De Nieuwe Gids. Jaargang 51

[p. 57]

Prozagedichten van Johann Stellwag.

I.
Octoberochtend.

De zon spreidt ragfijn-gouden draden neder
en schetst daartusschen met blauwgrijze veder
het vroege ochtendbosch, de boomen op en in;
gouddauw gaat leven in heel kleine stippen
als wind den sluier éven op laat wippen
van 't web van herfstlicht uit de gouden spin.

De gele blaren door een windstoot wanklen
dwarrlend zij vallen maar intusschen spranklen
goudschitters óp, spetten er jubelvonken;
de breedgebogen wijde varens pluim'len
de wind doet ochtenddauw kwikzilvrig tuimlen
op vochtig mos, humus en worteltronken.

[p. 58]

 

Vochtig de schoenen, groene bank, de wegen

 

bedekt met blaên, die 's zomers overwegend

 

mullig, met dennennaalden zijn bestrooid;

 

een zwarte en nabije sloot riekt prikkend

 

de lage tak giet droppels uit: tik-tikkend

 

de paddestoelen bloeien nog, voltóóid.

 

 

 

De atmospheer hangt naar het blauw te nijgen

 

ik snuif de geur op, de neusvleugels krijgen

 

een kruid'gen smaak in, sterk en amalgaam;

 

mijn voet schopt tegen blaren die nat rotten

 

nadat de zon ze eerst had uit doen botten

 

veegde de herfstwind ze op een hoop tesaam.

 

 

 

Nu ga ik zeggen wat niet is te zeggen

 

languit op bank, de oogen toe, mij leggen

 

terwijl de zon met ieder uur meer dóór komt glijden:

 

de zomer is een proza van geluid en kleur

 

de winter een muziek aardsch in mineur

 

maar herfst de poëzie van alle jaargetijden.

[p. 59]

II.
Aquarium in den avond.

Het grillig kantwerk van de waterplanten
als wier, maar fijner, aait de glazen kanten
de smalle groene lichtstreep maakt ze diaphaan;
op lichte helling 't wit koraal als tooverachtig
paleis van fee, met kleine poortjes sprookjesachtig
waaronder visschen ademhalend rustig staan.

Daar voel ik boomen met hun armen als lianen
sling'ren om mij die loopt door maanbeschenen lanen
als gladde glibberslangen kruipend af en aan;
daar lig ik bij een rotskust, steil, en boot van wrakhout,
waaraan mijn hand mij, weg reeds drijvend, vasthoudt -
een groote visch duikt op en ziet mij aan.

Daar schuiven schimmen langs, plat-donkerblauwe,
verbijstrend groot, die 't uitzicht mij benauwen
vliegende wolkenspoken als langs maan;
één plantenwarreling, slijmerige wieren
waartusschen vreemde bloemgezichten zwieren
als groeien ver weg, diep in oceaan.

Ik knipper met de oogen, als bevrijdend
danst er een sluierstaart bevallig langs mij glijdend
en van een goudvisch groote bobbels opwaarts gaan;
het jonge kroost in scholen schichtig schuivend
gauw voor de grootren grappig ginder stuivend -
gegroet gij kleine wereld van den schóónen waan.