Neerlandia. Jaargang 105

[p. D7]

Brusselaar Hugo De Greef is volwaardig Bruggeling geworden
Historische stad doorbreekt eigen conservatisme
• Hugo Meert

Toen Brussel, overigens samen met een achttal andere Europese steden, de culturele hoofdstad van ons continent mocht zijn, heeft de ‘flamofobe’ bestuursorganisatie enkele gedegen kandidaten voor de leiding over het hoofd gezien en als intendant de Schot Robert Palmer binnengehaald. Met alle noodlottige gevolgen vandien. Een van de valabele kandidaten, die in Brussel op een zijspoor werden geschoven, is Hugo De Greef, toen directeur van Kaaitheater en jarenlang de drijvende kracht achter het tweejaarlijkse theaterfestival met dezelfde naam. De verantwoordelijken achter Brugge 2002 hebben kennelijk lessen getrokken uit de Brusselse miskleun en hebben Hugo De Greef binnengehaald als intendant voor het Europese cultuurevenement in het Venetië van het Noorden. Neerlandia had met de intendant van Brugge 2002 een gesprek in het zenuwcentrum van de organisatie, het statige Huis Ter Beurse, een van de vele Brugse panden met een rijk verleden (zie elders).

- Hoe voelt een Brusselaar zich in Brugge?

Hugo De Greef: ‘Dat valt ontzettend mee, moet ik zeggen. De situatie is natuurlijk niet te vergelijken met Brussel. Brugge is in' de eerste plaats een kleinere stad. En het is ook een Vlaamse stad en geen meertalig, multicultureel gegeven. Hier is ook de politieke constellatie stedelijk en niet complex, zoals in Brussel met de federale regering, de gemeenschappen en de Vlaamse Gemeenschapscommissie. Het spinnenrag dat Brussel is op het gebied van politieke besluitvorming is eigenlijk een doolhof. Je moet al een groot specialist zijn om er je weg in te vinden. Hier in Brugge is

Brusselaar Hugo De Greef, intendant Brugge 2002: een beetje Bruggeling geworden.

dat veel eenvoudiger en duidelijker. Hier weet je precies met wie je moet onderhandelen, met wie je moet overleggen.

Ik ken Brugge

- Voel je je al ingeburgerd?

Hugo De Greef: ‘Toch wel. Ik ben een beetje Bruggeling geworden. Maar ik heb er wel heel wat energie ingestoken. In de eerste maand, dat ik hier woonde, heb ik niet minder dan

[p. D8]

Michel De Sutter verdeelt misdaadroman over amateurtoneelgezelschappen.

200 ontmoetingen gehad, met Bruggelingen van alle slag. Wat de stad zelf betreft heb ik het geluk gehad een uitzonderlijk goede gids te hebben, die mij binnengebracht en rondgeleid heeft in gebouwen en wijken, waar de doorsnee bezoeker nooit komt. Ik kan nu met gerust hart zeggen dat ik Brugge ken.’

- Door jouw verhuizing is er alweer een stukje van het vroegere Radeis naar Brugge gekomen. Is dat een nieuwe tendens?

Hugo De Greef: (na een ‘monkelend’ lachje) ‘Dat Josse De Pauw ook naar Brugge verhuist, is eigenlijk heel stom gekomen. Hier spelen trouwens andere elementen. Als je hier aankomt, stel je vast dat hier interessante partners zijn, maar dat hier relatief weinig wordt gecreeerd. De Korre, nu Het Net, zat op dat ogenblik met het vertrek van Bob De Moor. Het theater zat met de prangende vraag hoe het verder moest. Tegelijk kwamen we binnen Brugge 2002 tot de slotsom dat hier een ruimte moest komen, waar artiesten kunnen werken. Dus moest er iemand gezocht worden die bereid was hierheen te komen om meer te doen dan alleen maar stukjes te spelen. Iemand die activiteiten zou ontwikkelen, die dan weer andere artiesten naar Brugge zou lokken. Al heel gauw viel de naam van Josse De Pauw. Ik heb hem dan gepolst en het is heel vlug tot een akkoord gekomen. Het initiatief rond Josse is nu een beetje aan het opstarten.’

- En het heeft ook andere allures gekregen?

Hugo De Greef: ‘Inderdaad. Het Net en De Werf, het andere productiehuis in de stad, hebben de handen in elkaar geslagen en zijn op zoek gegaan naar een werkplaats in de stad om artiesten de mogelijkheid te geven in ideale omstandigheden te werken. Het toeval wil dat ze in Brugge centrum, echt in de binnenstad, een klein industrieel pand vonden in een zijstraat van de Ezelsstraat. Je houdt het niet voor mogelijk. Het pand werd aangekocht en wordt momenteel omgebouwd tot een werkplaats voor artiesten. Ik vind het wel prettig daaraan meegewerkt te hebben en het zelfs een beetje gestimuleerd te hebben. Het geeft een goed gevoel te weten dat Brugge, ook na 2002 een soort studio à la Kaaitheater zal hebben.’

Grensverleggende cultuurpolitiek

- Je hebt zelf Kaaitheater laten vallen. Jouw geesteskind in Brussel is weliswaar ook ontstaan in de schaduw van een ‘oude dame’, de honderdjarige KVS (Koninklijke Vlaamse Schouwburg), maar heeft steeds een eigengereide, experimentele koers gevaren. Ga je hier ook diezelfde grensverleggende cultuurpolitiek propageren?

Hugo De Greef: ‘Niet op dezelfde manier, natuurlijk. In Kaaitheater heb je de ruimte om eigengereid te zijn en daar vrij extreem in te gaan. Hier zit je met een stadsproject waarbij het nodig is dat je een breed publiek aanspreekt en bereikt, uiteraard binnen de verscheidenheid van activiteiten, die we gaan opzetten. Het is de bedoeling dat uiteenlopende interesses van publieken er hun weg in kunnen vinden. Het geeft ons dus toch ook de mogelijkheid dingen te presenteren, die vrij vooruitstrevend zijn. We gaan bv. een festival organiseren rond nieuwe technologieën in de kunst, naast een geluidenmanifestatie met kunstenaars die puur met geluiden in de stad werken. We gaan ook voor het eerst in Brugge een festival met hedendaagse klassieke muziek presenteren. We zullen ook jonge theatergezelschappen op een andere manier laten werken. Dat zit natuurlijk binnen een geheel, waarin ook evenementen zitten die bestemd zijn voor een groot publiek, met enkele klassieke concerten en opera's in het nieuwe Concertgebouw. Ik waak er echter over dat er binnen dit aanbod naar een breed publiek, ruimte blijft voor verrassingen.’

- Krijg je daarvoor steun bij de Brugse beleidsmensen?

Hugo De Greef: ‘Toch wel. Brugge 2002 maakt duidelijk dat het hier niet alleen om een oude, historische stad gaat, maar ook om een hedendaagse stad, die actief bezig is met de kunst van vandaag en die naar de toekomst wil kijken. Neem nu het

[p. D9]

paviljoen dat we op de Burg gaan bouwen. Dat ontwerp van de Japanner Toyo Ito is echt nieuwe architectuur op de fundamenten van de oude Sint-Donaatskerk, die ongetwijfeld de beeldvorming van Brugge in de toekomst mee zal bepalen. Ook het nieuwe Concetgebouw is daarvan een ontegensprekelijke uitdrukking. Ten slotte is er - ook erg symbolisch - de bouw van een nieuwe voetgangersbrug over de Coupure in een spectaculaire architectuur, waardoor het mogelijk wordt weer helemaal rond het stadscentrum van Brugge te wandelen. Dat zijn in een stad als deze toch wel grensverleggende elementen.’

- Wat vind je zelf het hoogtepunt of de hooggtepunten in het aanbod van Brugge 2002?

Hugo De Greef: ‘Dat hangt natuurlijk af van het oogpunt vanwaaruit je het aanbod bekijkt. Een hoogtepunt is ongetwijfeld het Concertgebouw, het gebouw zelf en de programmering die wij er een jaar lang zullen brengen. Dat is een nieuw gegeven in Vlaanderen. Het is natuurlijk prettig dat je zoiets mee kunt opstarten. Daarnaast vind ik het, in het geheel van de programmering, belangrijk dat we aandacht besteden aan jongerencultuur en aan kinderen. Daar is toch nogal wat ruimte voor gemaakt. Een derde hoogtepunt vormen de eerder genoemde architectuurprojecten. De klassiekers in het aanbod zijn de drie grote tentoonstellingen die we gaan opzetten.’

Kunstencentrum

- Mag ik besluiten uit het belang dat je hecht aan het Concertgebouw, dat de klemtoon van Brugge 2002 op de muziek ligt?

Hugo De Greef: ‘Toch niet. Je mag niet vergeten dat het Concertgebouw, ondanks de naam, meer is dan een huis voor muziekuitvoeringen. Eigenlijk is het een kunstencentrum, vergelijkbaar met de Antwerpse Singel, waarin ook dansspektakels, theater en opera kunnen worden gebracht.

De mogelijkheden van de ruimte zijn werkelijk onbeperkt.’

- Wat gebeurt er met de Stadsschouwburg?

Hugo De Greef: ‘Die blijft als cultureel centrum bedrijvig. Ook tijdens Brugge 2002. Wij werken trouwens nauw samen met die vzw. In een kleine stad als Brugge heeft het geen zin elkaar te beconcurreren.’

- Zijn er bij de plaatselijke kunstenaars ook mensen, die niet helemaal gelukkig zijn met het toch wel ruime aanbod van Brugge 2002?

Hugo De Greef: ‘Dat heb je natuurlijk altijd. Je moet voor dat jaar uiteraard keuzes maken. Dat is vanzelfsprekend niet prettig voor hen, die uit de boot vallen. Je hebt ook een aantal projecten, die om diverse redenen niet of moeilijk haalbaar zijn binnen Brugge 2002. Dat belet echter niet dat we met uiteenlopende actoren, professionele en andere, merkwaardige resultaten hebben behaald. Met De Werf bv. hebben wij een uniek jazzprogramma uitgewerkt met als hoogtepunt een Europees Jazzfestival in het Concertgebouw, dat om de twee jaar zal herhaald worden. Daarnaast is er ook een aantal leuke initiatieven met amateurs. Brugge is een negental amateurtoneelgezelschappen rijk. Wij zijn erin geslaagd ze allemaal rond één project te verzamelen. Dat is de nieuwste misdaadroman van Pieter Aspe, die voor de gelegenheid door Michel De Sutter wordt opgedeeld in verschillende afleveringen. Elke amateurvereniging speelt één deel in de eigen locatie. Tot slot komt er een marathonuitvoering in het Concertgebouw, waar ook de afloop van het verhaal wordt gebracht. Dit project zal parallel gaan op Radio 2 van de VRT, waar momenteel overigens al een radiofeuilleton met verhalen van Pieter Aspe loopt.’

- Je krijgt dus niet echt zware tegenstroom?

Hugo De Greef: ‘Neen. De enige échte tegenstroom komt van de zogenaamd traditionele “Vlaemsche vereenigingen”. Morgenavond zal door de Vlaams Blok-delegatie in de gemeenteraad mijn ontslag worden gevraagd, omdat Brugge 2002 niet ingegaan is op hun voorstellen voor een 11-juliviering en een Gulden-Sporenmarathon Kortrijk-Brugge.’

- Maak jij een totaalproject voor de Bruggeling of voor de Europeaan?

Hugo De Greef: ‘Niet voor de Europeaan. Dat in geen geval. Omdat die zo ondefiniëerbaar is. Maar ik maak het wel voor de potentiële bezoeker van ver. Het is geen project voor de Bruggeling. Het is óók voor de Bruggeling. We willen dat de Bruggelingen optimaal kunnen participeren. We hebben daarom ook een aantal intitiatieven ontwikkeld, o.a. in de kaartenverkoop met de zgn. Poorterspas, waardoor de Bruggeling op elke activiteit 2 euro vermindering krijgt. Het moet in ieder geval uitgroeien tot een ruim gebeuren, dat de mensen van Brugge aanspreekt en de mensen buiten Brugge aanzet om in 2002 de West-Vlaamse stad minstens één keer te bezoeken. Ons doel is te omschrijven met B.B.B., wat staat voor Brugge, België, Buitenland.’

- Hoe kijk je zelf aan tegen de titel Culturele Hoofstad van Europa?

Hugo De Greef: ‘Met gemengde gevoelens. Eigenlijk vind ik het een beetje een lege titel, omdat de Europese Gemeenschap geen cultuurbeleid heeft en kennelijk geen cultuurbeleid wil hebben. Je krijgt vanuit Europa geen enkel kader om de stad mogelijkheden te bieden om een culturele integratie te realiseren. Je krijgt dat beleidskader niet en je krijgt de financiële ondersteuning niet. Wij worden bv. slechts met een half miljoen euro ondersteund. Ik stel vast dat Europa hier andermaal een kans mist om de initiatieven, die het zelf ontwikkeld heeft, te gebruiken voor echte culturele integratie. Het ontbreken van een dergelijk beleid maakt van al die zgn. Europese projecten eigenlijk lokale projecten, die zich weliswaar internationaal profileren, maar voor lokaal gebruik en zonder Europese uitstraling.’