Neerlandia. Jaargang 105

[p. 22]

Muziek

Twee Vlaamse koren delen Visser-Neerlandiaprijs
Op respectievelijk 29 april en 6 mei jl. werd de ANV-Visser-Neerlandiaprijs voor muziek uitgereikt aan het Onze-Lieve-Vrouwkoor (Mechelen) en aan Musica Nova (Boom). Blijkbaar vond de jury het moeilijk om te kiezen, met het gevolg dat deze twee koren de prijs mochten delen. Het zal niemand verbazen dat de koren zelf voor de muzikale omlijsting van de prijsuitreiking zorgden. Of liever: de koren zorgden elk voor een mooie concertavond en de uitreiking van de Visser-Neerlandiaprijs was daarin een plechtig intermezzo. Het hoeft niet altijd hetzelfde liedje te zijn...

Visser-Neerlandiaprijs voor Mechels Onze-Lieve-Vrouwkoor
Stichter Bob Peeraer: ‘Ik wilde er een zingende kerk van maken!’
• Marianne van Scherpenzeel

‘De eervolle toekenning van de Visser-Neerlandiaprijs aan het Onze-Lieve-Vrouwkoor brengt hulde aan een van de meest opmerkelijke koorgemeenschappen in het Vlaamse land. Zonder valse retoriek mogen wij stellen dat deze belangrijke culturele onderscheiding welverdiend is (...).’ Met deze zinnen opende Michael Scheck, sprekend mede namens Koorfederatie Vlaanderen, zijn laudatio op 29 april in Mechelen. Daarmee sprak hij niet alleen lovende woorden over het koor maar ook over de Visser-Neerlandiaprijs.
Scheck stelde dat bij de oprichting van het knapenkoor door priester-musicus Bob Peeraer in 1955 ongetwijfeld niemand had kunnen vermoeden dat dat de bakermat zou worden van wat men zonder overdrijving een vernieuwende en tot op heden onverminderd levenskrachtige Mechelse koorbeweging mag noemen.

De hechte band tussen eredienst en koorzang was in de jaren vijftig nog vanzelfsprekend. De hervormingen van het tweede Vaticaans concilie brachten echter een sterk gewijzigde visie op de liturgie met zich mee. Dat had uiteraard een diepgaande invloed op de dagelijkse praktijk van de kerkmuziek. In de kerk van Onze-Lieve-Vrouw over de Dijle werden de ramen en deuren meteen wijd opengezet. Het aloude adagium ‘mulier taceat in ecclesia’ werd alras naar de geschiedenisboeken verwezen, zodat naast mannen en knapen nu ook de vrouwen hun blijde intrede in de gezongen verkondiging konden doen. Aan het gemeenschapsleven in de parochie gaf dat ongetwijfeld een krachtige, toekomstgerichte impuls.

Gods lof op een eigentijdse manier

Met de stichting van het Onze-Lieve-Vrouwkoor werd eigenlijk een 600-jarige traditie voortgezet, want volgens de kerkarchieven bestond er in de Onze-Lieve-Vrouw over de Dijle al tijdens de Middeleeuwen een koor. Priester en koorleider Bob Peeraer (1929) en organist Fil Denteneer (1923-1979) werden pioniers die Gods lof middels de menselijke stem op een eigentijdse manier wilden vertolken.

Maar hoe groot hun bezieling ook moge geweest zijn, met enthousiasme alleen wordt geen duurzame koorcultuur opgebouwd. Daarvoor was ook hun gedegen vakmanschap en goede muzikale smaak nodig. Er werd zorgzaam en deskundig omgesprongen met de stemmen. Ze stelden eisen, zodat hun concerten en opnamen op een hoog peil stonden, vocaal en anderszins. Ze kozen hun repertoire zorgvuldig. De religieuze muziek die ze boden, vertoonde evenwicht tussen traditie en vernieuwing. Maar ze boden ook profane muziek: afwisseling in het repertoire is van belang voor het behoud van de zangvreugde, en bovendien speelt de profane literatuur een verfrissende rol als brug naar de belevingswereld buiten de kerkmuren.

Zo hebben vele generaties kinderen en jongeren sinds 1955