Neerlandia. Jaargang 104

[p. 13]

EK 2000
Grootste naoorlogse sportevenement
Voetbal leidt tot ideale samenwerking tussen Nederland en België
• Hugo Meert

Koning Voetbal - of moeten we zeggen: Keizer Voetbal? - regeert over de Lage Landen bij de zee. Tot 2 juli 2000 kijkt sportminnend (én minder sportminnend) Europa naar Nederland en België. De strijd binnen het Europees Voetbalkampioenschap zorgt immers voor topvoetbal. Euro 2000 is echter meer dan voetbal alleen. Achter het Europees Voetbalkampioenschap staat immers een immense organisatie die, in tegenstelling tot de verbeten sfeer die meestal heerst op elke Nederland-Belgiëwedstrijd, optimaal samenwerkt en op die manier, in de kantlijn van het voetbal, zorgt voor een wereldprimeur in de sportieve verhoudingen tussen beide landen.

In België treedt Jan De Grave op als woordvoerder voor Sportscom 2000, de adhoc-vereniging die instaat voor de organisatie van Euro 2000. Hem vroegen we hoe de samenwerking tussen Nederland en België verloopt.

Jan De Grave: ‘Eigenlijk is dit een dubbele vraag. In onze werking moeten we immers een onderscheid maken tussen de samenwerking tussen de Nederlandse en de Belgische overheid enerzijds en die tussen de voetbalorganisaties in beide landen anderzijds.’

Zullen we beginnen bij de overheid?

Jan De Grave: ‘Die samenwerking is uitstekend. Er is voortdurend overleg, niet alleen tussen beide ministeries van Binnenlandse én Buitenlandse Zaken. Ook tussen de politiediensten uit Nederland en België zijn er intense



besprekingen die tot gezamenlijke beslissingen leiden. Eigenlijk kunnen we stellen dat er al sedert twee jaar binationaal intens overlegd en samengewerkt wordt.’

En de voetbalorganisaties?

Jan De Grave: ‘Daar verloopt de samenwerking misschien niet beter, maar alleszins nog gemakkelijker. Dat komt omdat de Koninklijke Nederlandse Voetbalbond en de Koninklijke Belgische Voetbalbond al vanaf de aanzet besloten hebben samen een stichting rond Euro 2000 in het leven te roepen. Die stichting naar Nederlands model, die het hele E.K. bereddert, is volledig evenredig samengesteld. Het voorzitterschap wordt waargenomen door een Nederlander (Jeu Sprengers) en een Belg (Michel D'Hooghe). Toernooidirecteur is onze landgenoot, Alain Courtois, die volkomen tweetalig is. De secretaris van het bestuur is dan weer een Nederlander, Harry Been. Dezelfde evenredigheid vinden we terug in het aantal stadions, die voor het toernooi zullen worden gebruikt: vier in België, vier in Nederland. Ook de wedstrijden zelf zijn evenredig verdeeld. En zo kan ik doorgaan.’

Lange tijd heerste er in België een gevoel van minderwaardigheid tegenover de Nederlander. Voelt u dat nu ook nog in deze bilaterale organisatie?

Jan De Grave: ‘Helemaal niet. Integendeel. De verklaring hiervoor ligt voor de hand. We werken allebei én samen naar een gemeenschappelijk doel: Euro 2000.’

En hoe gaat het met de veiligheid, toch wel probleempunt nummer één?

Jan De Grave: ‘Veiligheid is niet ons probleem nummer

[p. 14]

één. Ze vormt een van de vele problemen. Veiligheid is op dit ogenblik wel het grootste aandachtspunt van de media. Als organisatie zijn wij die invalshoek al wel voorbij. Maar ook hier is er geen verschil tussen Nederland en België. De voorbereiding is voor alle acht stadions op dezelfde manier verlopen. En die heeft ook geleid tot volledig identieke oplossingen. Ik denk bijvoorbeeld aan de ticketting op naam en met een maximum van twee tickets per persoon. Maar ook de kleurcompartimentering, met vier kleuren en vier aanrijroutes, is voor elk stadion in beide landen identiek.’

De voetbalwedstrijden Nederland-België of omgekeerd zijn sedert mensenheugenis pieken van ‘sportieve oorlogsvoering’. Zit er dat, in de schoot van Euro 2000, ook aan te komen?

Jan De Grave: ‘Dat is voorlopig nog koffiedik kijken. Alles hangt natuurlijk af van de behaalde resultaten van beide ploegen. Bij de poule-indeling waren de Nederlandse en de Belgische ploeg rechtstreeks geplaatst. Maar de eerste mogelijke ontmoeting tussen beide ploegen kan pas gebeuren in de halve finale.’

Op dit ogenblik bent u eigenlijk een bevoorrechte waarnemer van het voetbalgebeuren in België en Nederland. Buiten de Europese kampioenschappen, is er ook in het ‘gewone voetballandschap’ een en ander aan het gebeuren. Is de intense samenwerking tussen Ajax en Germinal Beerschot Antwerpen b.v. een uitvloeisel van Euro 2000?

Jan De Grave: ‘Dat denk ik niet. Vooral omdat die operatie, zeker in Nederland, al langer bezig was en, als ik mij niet vergis, daar al aan de orde was nog voor onze stichting het leven zag.’

En de BeNeLiga van Michel Verschueren?

Jan De Grave: ‘Dat zou u eigenlijk aan hem moeten vragen. Er zit natuurlijk wel een zekere gelijklopendheid tussen onze organisatie en het opzet van Michel Verschueren om tot een topcompetitie op binationale basis te komen. Ook Euro 2000 streeft naar topvoetbal, met de bedoeling de voetbalsupporters te verwennen.’

Gemiste kansen

In Vlaanderen blijkt wel niet iedereen ervan overtuigd dat Euro 2000 in beide landen evengoed uitgewerkt en vooral benut wordt. Toon Berckmoes noemt Euro 2000 zelfs het ‘toernooi van de gemiste kansen’. Toon Berckmoes is verantwoordelijk voor de promotie van Vlaanderen in het buitenland bij de Dienst Toerisme Vlaanderen. In De Standaard van 18 mei 2000 spuit hij zijn ongenoegen over de gemiste kansen. Voor hem leek het belangrijkste ‘Euro 2000 te gebruiken om ons morsige imago in het buitenland op te krikken. Je zou het kunnen aangrijpen om aan te tonen dat België meer is dan dioxine of Dutroux. Maar daarvoor is een geïntegreerde campagne nodig en die is er nooit gekomen. Iedereen is uiteindelijk zijn eigen gang gegaan.’
Als typisch voorbeeld van mislukte kans noemt de heer Berckmoes het ontbreken van een centraal reserveringssysteem voor voetbalfans, zodat buitenlandse supporters via een centraal telefoonnummer een hotelkamer kunnen reserveren in de verschillende speelsteden. ‘In Nederland is dat gelukt. In Vlaanderen is de poging gestrand.’
Zonder het al te expliciet te stellen, blijken er ook voor toernooidirecteur Alain Courtois nog opvallende verschillen tussen België en Nederland te bestaan. In een recent interview (DS, 20 mei 2000) beantwoordt hij een opmerking van de interviewer over de ‘ook na renovatie redelijk armtierige hoogtepunten van Belgische aanbouwarchitectuur (Brugge, Luik, Charleroi) in vergelijking met de multifunctionele tempels ArenA (Amsterdam), De Kuip (Rotterdam) en Gelredome (Arnhem)’ als volgt: ‘Toen ik onlangs in die Gelredome was voor de wedstrijd Nederland-Schotland heb ik daar ook aan gedacht. Waarom kan zoiets niet in Antwerpen, Gent of Namen? Ik ken het antwoord niet echt, tenzij dat Nederlanders in het zakenleven misschien ambitieuzer zijn en iets meer risico's durven nemen. Als ze iets willen, gaan ze ervoor... Sommige Nederlanders zijn misschien arrogant, maar er zit ook iets positiefs in die arrogantie. Zij willen winnen en doen daar alles voor. Wij willen misschien ook winnen, maar dan wel met minder middelen. Daarom moeten wij creatiever zijn.’
Als voorbeeld van die creativiteit wees Alain Courtois op het plan om de bollen van het Brusselse Atomium te vermommen als voetballen. Ondertussen is echter gebleken dat de Stad Brussel, bij monde van Freddy Thielemans, in een ver verleden nog schepen van Cultuur en nu voorzitter van de vereniging die het Atomium beheert, deze creatieve expressie niet op prijs stelt en de vermomming van onze nationale trots dan ook verbiedt.