Neerlandia. Jaargang 96

[p. 181]

Duppelportret (VI)

Amsterdam heeft vele dichters geïnspireerd. Vaak werd hun gedicht een loflied op de stad aan het IJ. Dit geldt zeker voor het onderstaande gedicht van H. Marsman (1899-1940), die Amsterdam ziet door de ogen van de typisch-Amsterdamse zwerver en dichter Breeroo. Dit fragment uit een veel langer gedicht, getiteld ‘Breeroo’, besluit met de veelzeggende woorden: ‘Zijn onsterfelijk, prachtig Amsterdam’. Ook de onlangs met een belangrijke literaire prijs gelauwerde Vlaamse dichteres Christine D'Haen (geb. 1923 in St.-Amandsberg) kent Amsterdam. Zij werd getroffen door de aparte sfeer rond de Amsterdamse universiteit. Christine D'Haen studeerde Germaanse filologie en schreef een groot aantal gedichten, voor een belangrijk deel liefdeslyriek. Zij houdt vast aan de traditionele versvorm. Ook publiceerde zij een omvangrijke bloemlezing ‘Ik ben genoemd meisje en vrouw. 500 gedichten over de vrouw uit de Nederlandstalige letterkunde’ (Lannoo, Tielt/Amsterdam, 1980).

Peter Krug

Breeroo (fragment)

Breeroo is moe:
hij heeft den helen dag door Amsterdam gelopen,
geslenterd en gedagdiefd, rondgelopen
langs de kaden met het wijde glinsterende water
en de snelle boten
die erover glijden met hun hoge zeilen
die als grote witte vlerken zijn
en als ijle zachte nooit vervulde dromen.
hij heeft gezworven langs de bronzen grachten,
over de bruggen die hem liever werden
dan de slankste ruggen, hij heeft gehangen over balies
en omlaag gestaard.
soms stond hij stil bij een vervallen poort
waarin het altijd nacht scheen,
soms liep hij sneller langs een open water
en lachte in den wijden zachten morgen
en lonkte naar de meiden; hij liep
langs muren, tussen tuinen, door vervuilde stegen
en door de smalle kronkelende straten
van zijn onsterfelijk, prachtig Amsterdam

H. MARSMAN

(Uit: Verzameld Werk, Uitg. Querido, Amsterdam 1946)

Universiteit te Amsterdam

In het beheerst plantsoen van groene heesters:
Vigilie van Minerva wijs en droefgeestig
(want weten geeft weemoed), onder de bronzen
helm, in regen bijwijlen, meest in mist vermolmend.
't Horloge wekkert ouderwetse tijden,
waarop de kraaien in chinese zijde
klaaglijk krassen in 't gras, zich dan klapperend hoeden
in ijl-getwijgde hooggekroonde olmen,
wijl door geruisloos kuise poorten spoeden
docenten en doctoren, vrome bonzen.

Te middernacht, met een enkle herfstelijke ster
rijst in de gordel van haar glanzen zacht Diane:
glimlacht blanke weelde om Minerva's wanen,
blijft echter van haar minnaars even ver.

Christine D'HAEN

(Uit: Gedichten 1946-1958, Uitg. De Ceder, Amsterdam 1958)