Neerlandia. Jaargang 96

[p. 145]

Dubbelportret (V)

Ditmaal twee gedichten over Drente, één van de bekende Vlaamse dichter Karel Jonckheere en één van de Nederlander Ab Visser, elk vanuit een ander gezichtspunt. Jonckheere richt de aandacht op het zware lot van de inmiddels bijna verdwenen Drentse turfstekers, Visser heeft vooral oog voor de sfeer van het landschap met zijn stuifzanden en heidevelden, een ‘dofbronzen monument van oude tijd’. De Groningse schrijver Ab Visser kreeg bekendheid door enkele gedichten- en verhalenbundels, jeugdboeken, detectiveverhalen en essays.

Peter KRUG

Turfkappers in Drente
Voor Henk Prakke

Te laat geboren voor 't aartsvaderlijk gebaar:
uit aardes taaie huid de plaggen turf te steken,
voel ik opeens in mij 't verleden openbreken
nu ik in Drente sta en naar zijn delvers staar.

Dit kon mijn grond zijn; zompig binnen wakke kim
met langs geleed en vaart de gang der populieren,
om een vereenzaamd erf de dichte ring van vlieren,
ik zelf in 't wazig licht: mijn ancestrale schim.

De handen om de spa, de voeten kloek geschoord
graaf ik de vezels bloot van langverzonken dromen,
zoals ze in eigen land sours uit de meersen domen
doch zonder aantrek zijn voor mijn ontnuchterd woord.

Vanavond echter bij wat vrienden rond een haard,
die hier geen sieraad werd en ronkend gut zal smoken,
wordt in een troebel hart vergeten bloed gewroken
door één die luistrend zwijgt en in de vlammen staart.

Karel JONCKHEERE

(Uit: De Hondenwacht, Uitg. Wereldbibliotheek, Amsterdam, 1951)

Balloërveld

De horizon zet rond dees eenzaamheid,
zijn wacht van kleine, verve bomen.
Hier ligt de bruine vlakte wijd en zijd,
als een verzwolgen en weer opgekomen,
dofbronzen monument van oude tijd,
geheimnisvol, als nauw te raden dromen.

De grote weg gaat, als een pier in zee
teloor, zo plotseling en niet te verklaren.
Grijs bekermos en stuifzand nemen tree voor tree
bezit van deze straatweg, door de jaren
verpulverde de stee p van lieverlee
en kweekgras drong er in met fijne wortelharen.

En ongeacht staan in het scherpe licht
des daags de tumuli als lage stulpen,
verlaten Binds een oeroud Godsgericht
en overwoekerd met een paarsbruin, fulpen
heideveld, dat jaar op jaar verdicht
en broedplaats biedt aan leeuwriken en wulpen.

Maar als, nadat het scherpe licht verbleekt,
er wolkjes nog als rode sintels zweven,
dap is 't hun vorm, die de eenzaamheid verbreekt
en aan de horizon karakter schenkt en leven.
Dan komt het schimmenheer,

dat zich des daags versteekt,

Het sombere veld zijn oeroud aanzien geven.

Ab VISSER

(Uit: Na de reis, Uitg. Arbeiderspers, Amsterdam, 1946)