Neerlandia. Jaargang 30

Radio.

De mechanische uitvindingen van onze tijd zijn op cultureel gebied niet zonder gevaar. Zij komen alle ten goede aan de toch reeds overweldigende macht der groote cultuurgeheelen en ondermijnen de zelfstandigheid van de kleinere culturen, wier weerstand de menschheid voor een doodende gelijkvormigheid bewaren moet.

Daar is het geval van de radio. De radio overstroomt ook ons land met Duitsche en Engelsche invloed. Maar op onze bodem is onze cultuur krachtig genoeg om het nieuwe werktuig ook zelf en ten eigen bate te hanteeren. In Vlaanderen echter staat het anders geschapen. Daar is zij tot zoo iets niet in staat. Brussel heeft zich van de radio meester gemaakt en Brussel onthaalt de Vlamingen op niets dan Fransch.

Maar Hilversum dan? Men zou op het eerste gezicht denken dat hier de Vlamingen in de gelukkige omstandigheid moeten zijnom wat Brussel hun onthoudt uit Holland te halen. De ethergolven storen zich niet aan de staatsgrens. Toen ik twee jaar geleden met het Hoofdbestuur over deze zaak in correspondentie trad, meende ik dat het er maar op aan kwam de bestuurders van de Nederlandsche omroep te doordringen van de noodzaak om in de samenstelling van hun programma, bij de redactie van hun tijdschrift, met de smaak en de wenschen van het Vlaamsche publiek rekening te houden.

Helaas, de zaak is minder eenvoudig. Algemeen schijnt in Vlaanderen de klacht dat, behalve voor zeer goede toestellen, de Hilversumsche omroep niet duidelijk waarneembaar is. Waaraan moet dat toegeschreven? Het blijkt zonneklaar uit het volgende stukje, dat in de Radio Luistergids van 15 April 1927 verscheen en waarop ik eerst onlangs door een vriend opmerkzaam gemaakt werd. Er wordt in dat stukje gezegd dat de bestuurders van de omroep verhooging van de zendenergie wenschen, maar dat ‘een handjevol Hilversumsche amateurs’, die daarvan bij hun eigen inluisteren storingen vreezen, de toestemming van de aurotiteiten tot dusver hebben weten op te houden. Toch is de verhooging, aldus het artikel, ‘dringend noodig’.

‘Ten eerste ten gerieve van de Nederlandsche luisteraars, die zich op grooten afstand van Hilversum

[p. 168]

bevinden. B.v. zij die langs de oostgrens van ons land wonen; de Limburgers, de Zeeuwsch-Vlamingen, de Wadden-eilanden. Maar ook is die verhooging van energie noodig voer onze Vlaamsche stambroeders. In Vlaanderen “hoort” men Hilversum wel goed, maar wij hebben al eens meer geschreven dat er tusschen “hooren” en “rustig genieten” van een programma nog wel eenig verschil is.

Welnu, dat handjevol Hilversumsche Radioamateurs is er tot dusver in geslaagd om er de Telegraaf-autoriteiten van te doordringen, dat zij in belangrijkheid niet onderdoen voor de duizenden en duizenden Nederlanders, die nu zoowel in binnenals buitenland reikhalzend uitzien naar een sterker Hilversum, dat beter dan nu den kamp tegen storende telegrafie- en andere stations kan opnemen’.

De bestuurders van de omroep zijn dus voor het belang van contact met Vlaanderen niet blind. Het is de regeering, die het hun onmogelijk maakt dat contact te verbeteren. Ligt het niet op de weg van het Verbond om de regeering te overreden aan de aandrang van de Hilversumsche radio-leiders gehoor te geven? De belangen der Limburgers, Zeeuwsch-Vlamingen en Groningers kunnen zeker tegen die van de ingezetenen van Hilversum wel opwegen. Laat de belangen van Vlaanderen, of beter gezegd, laat het eigen Nederlandsche belang dat onze cultuur in Vlaanderen versterkt wordt en in aanzien wint, de doorslag geven.

P. GEYL.