De Nederlandsche zanger in alle gezelschappen


No. 34. Romance. Wijs: Arm en nedrig is mijn hutje. Wreed gescheiden lievelingen, Die den tijd in tranen slijt, Aan wiens diep gewonde harten De aarde niet een traantje wijdt, Als 't gevoel der eerste scheiding Uw geprangden boezem knelt, En geen hartverlichtend traantje Aan uw brandend oog ontsnelt. Zet u dan, in stille nachten, Op een eenzaam kerkhof neêr, In 't gevoelloos rijk der dooden Vindt uw ziel haar kalmte weêr; Ziet de bleeke maan verrijzen, Als zij boven de akkers klimt, En in 't lange gras der graven In haar kwijnend schijnsel glimt. Wellust van 't gevoelig harte, Stille, bleeke, kuische maan, Gij ontlast den bangen boezem Dikwerf van een teedre traan. Ach, wat is de wereld ledig Voor een diepgewonde ziel, Die, bij 't eenzaam ommedoolen, Nooit geen mensch te beurte viel. Hoort het treurig lied der tortels, Die haar trouwe gade derft, En op neêrgebogen wilgen Van gevoel en liefde sterft. Reine, zuivre, ware liefde
[pagina 48]
Vindt haar loon toch schaars op aard; Haar genot is in den Hemel Voor 't gevoelig hart bewaard. Dáár is alles liefde en eenheid, In een eindeloos verschiet, Harten, voor elkaâr geschapen, Scheidt de God der liefde niet: Wreed gescheiden lievelingen, Slijt ge uw dagen in geween, 't Donker graf zij uw vertroosting, O de tijd vliegt spoedig heen.