De Nederlandsche zanger in alle gezelschappen



[pagina 38]
N^o. 27. Wiegelied. Men lei weleer, Mij jong en teêr, In 't schommlend wiegje neder; Ik werd gesust, Gestreeld, gekust, Gekoesterd, zorglijk teder; Dus opgepast, Had ik nooit last Van koude, togtje of windje; Men wiegde mij, En zong er bij: Van suja, suja, kindje. Zoo groeide ik op, En kreeg een pop, Waarmeêik vrolijk speelde; Niets dat ik had, En met mijn schat, De pop, niet vriendlijk deelde: Ik kreeg voor haar, Nu hier, dan daar, Een bandje, doekje of lintje; Bij 't wiegje zong Mijn kindertong Van suja, suja kindje. Doch 'k merkte ras, Toen 'k grooter was, Dat 't popje mij verveelde; Ik voelde strak, Dat me iets ontbrak, En wist niet wat mij scheelde. Ach! 't was de min, Die ziel en zin Mijeenklaps had betooverd; Want met één blik, Had Frederik Mijn jeugdig hart veroverd. Het was zijn beê, Mijn wensch was't meê, Aan hem mijn hand te schenken. 't Kwam dus alras Mij zelf te pas, Om aan een wieg te denken; Nu pas ik op Een liever pop, En zorg voor togt enwindje, En zing, daar 't kind De zang bemint, Op mijn beurt, suja kindje.