|
| |
Apollo
aan de klagende schouwburg.
APol, de Bronaâr van het Licht,
Op 't hooge Helikon gezeeten,
Waar zyn bespiegelend gezicht
Ziet op de daaden der Poëten.
Daar zyn gehaare basterd Zoon,
Een tweede Beul der Martelaaren,
Gedaagt voor zyn gedugte Troon,
Zyn schelmery ziet openbaaren.
Aanfchouwd, en hoord geheel versteld
De Schouwburg jammeren en klaagen
Van al het leet; van al 't geweld,
Dat zy rampzalig moet verdraagen.
Hy zietze niet verbaastheid aan,
En leest uyt haar wanhoopend weezen,
Hoe zy verkracht en vals verraân,
| |
| |
Nog grooter schande heeft te vreezen.
Hy, van wiens roem de wereld waagt,
Neemt, vol van meêly en ontfarmen,
De droeve, van verdriet doorknaagt,
Nog pas te kennen, in zyne armen:
En zegt: Zyt gy't? wel eer zo schoon,
Zo aangenaam aan yders oogen:
Moest gy, ô roem van myne kroon!
U zien mishandeld en bedroogen,
Van hen, door hoovaardy verblind.
Uw onheil treft my aan het harte.
Och! myn geschonde Voedsterkind,
Leed gy niet ramps genoeg en smarte,
Dat u een trotze ontpluimde haan,
Heel uytgevast, dorst overheeren?
Zyn spooren in uw' boezem slaan,
En met uw uytgetrokken veeren
Zyn naaktheid dekken, u ten spyt,
Terwylge, om ademtogt verleegen,
Getergt, hem vrugteloos verwyt
Zyn dievery zo lang verzweegen:
Waar in men's vaders aard geheel
Weêr onverbasterd ziet herleeven,
Die op 't doorluchtige toneel
Van't roofziek ambacht zat verheeven.
Moest deze wyt vermaarde Zoon,
Om u ten grond toe te vernielen
Tot ieders spyt, en my tot hoon
Aanspannen met het schuym der fielen,
Ten steun van zyn berugte daân!
Hem, afgericht op valsse streeken,
Bedriegen, last'ren en verraân,
Verbonden maaken en verbreeken,
Voor medestander in het ryk
Van zyne pagtregeering stellen?
Zo vind gelyk steeds zyns gelyk.
Hoe zal die hong'rige Arts u quellen!
't Is dan geen wonder dat gy weent,
En't naakend onheil vreest met reeden.
Wie wagt van't hart, in quaad versteent,
| |
| |
Iets goeds na zyn verbrooken eeden?
Hy, die zyn huys toe een bordeel
Steeds laat om 't vuyl genot onteeren,
Wat zou die niet op uw toneel,
Tot schand der goede zeden, leeren;
Die vreede en liefde stelt in 't licht,
Schoon hy van liefde en vreê verbastert,
Hen hoond en spuuwt in 't aangezicht,
Terwyl myn Zangberg vloekt en lastert
De ontrouwe Pok-arts en Poëet,
Die in zyn spoorelooze schriften
Vaak reeden, plicht en eer vertreed,
Naar 't oogmerk van zyn dolle driften,
Tot schaamte en schand der Poëzy,
Van zyn geslacht, zyn naam en daagen,
Die van zyn snoo verradery
Alom verschrikken en gewaagen;
Daar hy van elk bespot, gehaat,
Mag met zyn vuyge makkers leeren,
Hoe dat ik nooit onstrafbaar laat
Hen die 't gewyde steets onteeren.
Schep moed, bedroefde, schep weêr moed,
Gy zult door my u zelve wreeken
Van hen, die trots en zo verwoed,
My stout door u naar 't hart te steeken.
Hier zweeg Apol. de Schouwburg ziet
Hoe dat hy zyn gewyde straalen
Geraakt, ontsteld van haar verdriet,
In 't opwaarts klimmen en in 't daalen,
Met flaauwer licht en glans vertoond,
Voorspelende hoe hy verbolgen
Hen zal, van wien zy word gehoond,
Geduurig plaagen en vervolgen.
|
|
Auteursrechtvrij