|
| |
| |
| |
De triomfeerende schouburg,
aan Apollo.
IK heb met traanen in 't gezicht,
Voorheen uw Godheid aangebeden
Apol, o Vader van het Licht,
Om bystant, maar 't was buiten reeden:
Want ik begreep toen niet het nut.
Dat dagelyks my komt voor oogen;
Ik dacht te worden uitgeput;
Maar 'k ben in deze waan bedrogen.
Myn Pachters heb ik uitgemaakt
Voor Schelmen, voor een trits van boeven,
En hen te fel op 't zeer geraakt,
Maar 't Hooft stond toen op losse schroeven.
Ik had die waan, dat myn Tooneel
Door Kunst alleen kon Lof behaalen,
Maar 'k zie nu wel het teegendeel,
En dat ook and'ren met my dwaalen.
Wat helpt het, of men blokt, en slooft,
Op taal, op zeeden, en op wetten,
Om zo de Kunst, half uitgedooft,
Een nieuwen luister by te zetten?
Myn Bidloo, tuk op Schelmery,
Zoo wel als Poetienelle speelen,
Kan door zyn wilde Poëzy,
Het oog, en oor der Zotten streelen;
En waarlyk als men 't wel beziet,
De waarheid in het Licht wil trekken,
Wat is de Waereld? anders niet
Als een Tooneel, maar meest vol gekken;
Daar d'een wat meer, en d'ander min,
Van dat gebrek is aangegreepen,
Zich streelt, en vleid, uit Eigenzin,
Na dat zyn harzens zyn gesleepen.
Hoe weinig zynder die het kwaad,
| |
| |
Van 't goed, met reden onderscheiden,
Die zich niet laaten, in wat staat
Zy zyn, door valsche schyn verleiden?
Myn zotjens zyn van zulk een slag,
Zy zyn vernoegt, en wel te vreeden,
Als 't Schouburgh schatert van gelach,
Om ongeschikte vuiligheden,
Om vodden die niets waardig zyn,
En zich met reên voor 't daglicht schaamen,
Vol beuzelen, en valsche schyn,
Die stryden tegen het betaamen,
Daar een Bordeelplug gantsch vernoegt
Om Schatert, als hy 't ziet vertoonen,
Hoewel het op 't Toneel niet voegt,
En schaamte jaagt op eerb're kroonen.
Is 't dan verwondrens waardig: dat
Myn Bidloo, door uitspoorigheeden,
By myne Zotjes wort geacht,
Voor een, die Kennis heeft, en reden?
Die zich de Poëzy verstaat,
Die wondren in het Licht zal brengen,
Bewyst hy 't reeds niet met der daad?
Wie kan, wie kan het ernstig mengen
Met zotterny gelyk hy doet?
Wie kan 't Toneel zo braaf stoffeeren,
Met danssery in overvloed,
Gezang, gespeel, en Poppe-kleeren
In 't heerlyk spel van Faëton?
Dat hy wel rabraakt met die prullen,
Met twalef tekens, en een zon,
En wat meer 't Kinder oog kan vullen?
Nochtans heeft hy veel lof behaalt
By 't graauw, by pluggen, en by zotten,
Ook is zyn kunst wel ruym betaalt,
Door 't Klucht-Spel van de Laberlotten.
Laat wyze liên 't gefronste hoofd
Vry kreuken, de aapery verachten,
Wy zullen, schoon men 't niet gelooft,
Van gekken 't meeste voordeel wachten.
't Gemeen Lof is doch als een vliet,
| |
| |
Die lichte dingen op doet dryven,
En zwaare zinken, ziet men niet
Hoe't waardigst vaak moet achter blyven?
Iet deftigs zou het minste deel,
En Mannen van Verstant behaagen;
Maar vullen die het Schoutoneel?
Des heb ik geen meer reên tot klaagen.
Ook is myn Goverd 't spoor niet mis,
Hy toont hoe ver hy is gekomen,
Hoe greetig hy de Hengste-pis
Op 't hoog Parnas heeft ingenoomen.
Wie ziet niet aan zyn wild gezicht,
En magere ingevalle kaaken,
Hoe dat hy vliegt, en woelt, en dicht,
Om myne Zotjes te vermaken?
Want hoe hy streeft na lof en eer,
En de Oude ver voorby kan rennen,
Dat blykt aan Karel, en Seveer,
Twe klaauwen om de Leeuw te kennen.
't Is dan vergeefs wat Flaccus zegt,
En heeft voor wetten aangeprezen,
Als hy zyn Dichters onderrecht,
Hoe 't Spel moet een en enkel weezen,
Myn Rymer mengt wanorde in een
Met orde, en vormt wanschiklykheeden,
Als nooit zyn op 't Tooneel geleên.
Weg dan met kunst, met taal, en zeeden.
Daar zal wat anders in het kort
Van zyne geest te voorschyn komen;
Is Faëton nu neergestort,
Hy heeft iet grooters ondernomen;
Hy zal, wyl Abba niet meer leeft,
Lykstacies by dozynen dichten.
Wat schaad het als 't maar voordeel geeft?
Men hoeft niet door vermaak te stichten.
Die durft voor Schelm, voor Roffiaan,
Op 't groot Toneel der Waereld speelen;
Wat zal die niet op 't kleen bestaan,
Aan zyne aanschouwers meê te deelen?
Des roep ik uit, ô aardig hooft,
| |
| |
Zoo vol van alle geestigheden!
Indien 't niet was van brein berooft;
O Bidloo! 'k zie u haast bekleeden
De plaats die Harpers heeft geruimt.
Gy kunt uit zorg voor my niet rusten.
Gy hebt uw welvaert reets verzuimt
Om u in 't rymen te verlusten.
De Goden hebben in hun haat,
U laaten tot die kunst vervallen.
Dat blykt, om dat gy die verstaat
Gelyk twee groote niemendallen.
'k Ben echter uw verkooren deel.
Gy hebt uw Docterschap verlaaten,
Om met mijn winst uw maagre keel
Te vullen, en uw holle gaaten.
Is 't dan geen reden, dat ik mag
Op zulk een voor-zorg Triomfeeren?
Waar van ik wacht van dag tot dag,
Meer aapery in mooye kleeren.
Schoon andren zweeten, om door kunst
En arbeid, myn gezag te styven,
Zy missen myner zotten gunst,
Des zal hun doen steeds boven dryven,
En ik my zien op 't hoogst geacht
By 't Graauw, 't welk 't minste weet van reden.
Vergeef my dan Apol myn klacht,
Ik heb al te yverig gebeden.
Ik dacht niet dat uit zotterny
Zoo grooten voordeel was te trekken,
Zouw Triomfeeren door myn Gekken.
|
|
Auteursrechtvrij