|
| |
Spraak-verbeelding Van Christiaan Sopingius, aan zyne treurige Ouderen;
over des zelfs ontydige dood;
Zynde overleden, in zyn 21ste Jaar, op den 23 van Zomermaand des Jaars 1675.
GElyk de Fenix in zyn nest,
Wanneer zyn leven loopt op 't lest,
Niet word vernietigt door de dood;
Maar uit zyn lykvuur, ruim zo groot,
En met vernieuwde jeugd, en kragt,
Eerlang te voorschyn word gebragt;
Zoo mede vind' ik My althans
Verheerlykt met een nieuwen glans,
Van 's lighaams band, en prang, ontslaakt,
Van 's levens qualen vry gemaakt;
| |
| |
Die 't leven nu geniete, en wat
Men waarlyk met dien naam bevat,
Daar, by d'onsterffelyke Schaar,
Ik d'eeuw'gen welstand word gewaar:
Beklaagt my dan voortaan niet meer,
O gy myne Ouders! 'k was wel eer
Beklaag'lyk, toen die Teringkoorts
Myn kragt verzengde met haar toorts,
En 't leven my, door 't knagend wee,
Van hair te hair-breed slyten deê;
Daar ik, een levend'lyk gelyk,
Zelf vierde d'uitvaart van myn lyk:
Die eind'lyk van de dood vermand,
Althans, van dus van langerhand
Te sterven, door een staag gequyn,
Veel eer bevryd, dan dood, zal zyn:
Dies past hier zugt, nog treur-beklag,
Maar handgeklap, en juich-gelach.
Die veem der ziekten, die steeds plaagt,
Die hartzorg die zig zelve knaagt.
't Ter schand' aandringende gebrek.
De vrees, en arbeid, d'yd'le trekt
Tot geld, d'onrustig' heerschappy
Der naamzugt, heeft geen vat op my:
De dingen die 't geval beroert,
't Lot dat den laten avond voert,
De toeleg van den Dwingeland,
Het broeinest van zyn schuts-trawant,
't Zy wat het zy! 't gaat my niet aan,
Dien moedwil, nog geweld kan schaân:
Want uit der wereld hobb'lend' zout,
Daar zig de lust-Syreen onthoud,
Dier vleyende geluid verlokt,
Daar bank, en barning, stoot en schokt,
Waar op de jeugd vaak schipbreuk lyd,
En, nu myn scheepje dat verblyd
Braveert op zyn behoude vragt,
Ter veil'ger Haven ingebragt.
Dog ligt'lyk dat uw' ziel betreurt,
Dat ik ter wysheit opgebeurt,
| |
| |
In 't letterperk, aan 't eind der baan;
De merkpaal schier zag voor my staan;
Wanneer ik met een grootsen moed,
Veragtte wat de laf heid doet
Der vuige zielen van 't gemeen;
De walgende op d' uitsporigheên
Det letter-boeken, 't ligt ontstak
Dat door de duisternissen brak,
Daar zig dees eeuw meê bezig houd,
Gelyk ik streefde, in dit gewoud,
Myn Metgenoten vlak voorby;
En dat de Dood, in 't voorgety
Der lieflyk opgeloke Lent
Te vroeg den Bloesem heeft geschend,
En in de Halmen, voor den Oest,
Myn arbeid, en uw' hoop verwoest;
Maar keurt, met afgeschoven schyn,
De dingen waarlyk zooze zyn:
Ik heb myn loop, my toegedagt
In Gods bestuur, van pas volbragt.
Zoo wenscht een Schipper, om voortaan
Geen slag van 't onweer uit de staan,
De haven tydig aan te doen;
Hy leefde lang genoeg, die koen,
En moedig voor geen sterven beefd',
En zig niet schaamde dat hy leefd':
Schoon 'k waar ontydig afgerukt,
En als een wrange vrugt geplukt,
Ik was tot sterven zagt en ryp;
Welk als volleerd die konst begryp
De Leermeestres, en regel, van
Het leven, d'albevatb're span
Der wysheid, 't groote en eenig blad
Dat alle wetenschap bevat;
Dat's, wel te sterven: hier toe strekt
Al wat het goelyk brein ontdekt
Van 's wijsheids Vader, Socrates,
Of't hoog vernuft des Stagiryts;
Betreed, en snuffelt, wyds en zyds,
| |
| |
Hun wandel-galeryen door,
Of lommerhoven; dit 's het spoor:
Of zoo m'er deze paden mist,
Zoo is 't vergeefs den tyt gequist.
Uw' eigen Lot, en niet het myn'
Betreurt gy dan in zulken schyn,
Myn waardige Ouders, nu gy zyt
Den laatsten van uw' Kind'ren quyt,
De schoorschraag van uw' ouderdom;
En stort die Pyler, 't huys valt om,
(Dus denkje) en met dien slag ter neer:
Der Moeder troost, en's Vaders eer:
Maar denkt met een op dit geval,
Dat dus de Vader van 't Heel-al
Zig ramp met voorspoed mengen doet,
En 't quade tempert met het goed;
Dog dat het al ten goeden dydt:
Dat gy berooft van Kind'ren zyt,
O beeld u, uit een yd'len zin,
En dwaas bedunken, dat niet in;
Nadien geen Zoon verloren, maar
Vooruit geschikt is, ja voorwaar,
Daar 't Hemel-hof dit deel bevat
Uw's eigen zelfs; die reeds dien schat
Bezit in uw vertroude Pand:
Die my niet lang zult missen: want
De stond is kort, die thans ons scheid,
En kort de stond die U verbeid;
Gy zult haast volgen, die van nu
My volgt; wyl haast de tyd, die u
Met onvermerkb'ren tred ontglyd,
Vergaan zal, ja, terwylze u flyt,
Vergaat ze al, ja, wat rest'er aan,
Om niet te zeggen, ze is vergaan?
Uit C. Dankerts Latyn.
|
|
Auteursrechtvrij