Nederduitse en Latynse keurdigten

[p. 473]

Uitvaart van wylen den Doorlugtigen Zeeheld Den Heere Johan de Liefde,
Ridder, Vice-Admiraal van Holland en West-Vriesland onder het Ed. Mog. Collegie ter Admiraliteit van de Maze, residerende tot Rotterdam;

Op het bedde van Eere overleden in den vermaarden Zeeslag tegens de twee Koninklyke Vlooten van Vrankryk en Engeland den 21. Augustus 1673.

NU helpt het heldenlyk geleyen,
En uwen Admiraal beschreyen,
Getrouwe Burgers van de Maas:
Het oorlogs onweer, uitgevaren,
Slaat voort, en weet van geen bedaren;

Al 't Aardryk davert van 't geraas.

Hoe word de Staat aan 't hert getroffen
Daar zyne pylers nederploffen,

Door 't sling'ren van dat Blixemvuur?

Dat hem door 't vellen van de Liefde
Van nieuws gevoellyk quetste en griefde

Al quynende aan zyn hart-quetsuur!

Hoe holt het onweer, daar die donder
(Dat Hemelsch niet, maar helsche, wonder!)

Gewronge donderklooten baart;

En geeft die logge en lompe kogels
't Gezwind gestel der blixemvogels;

Dat kragt met snelheid samen paart:

't Geen wegrukt, zonder iets te sparen,
Al wat het vind in 't henevaren:

't Is dan vergeefs dat zig een Held

Wil quyten met beleid, en oordeel;
Manhafte vroomheid vind geen voordeel;

Op 't spits van 't onbesuist geweld.

[p. 474]

 

Zoo word, op 't log der donderklooten,

 

De Liefdes spraakb're mond gesloten,

 

En 't dapper hert de borst ontrukt;

 

In 't midden der ontsagbre zielen,

 

Die dus voor 's Lands bescherming vielen,

 

Ontydig, ach! verongelukt.

 

Zoo valt hy op het spoor der braven!

 

Die nu in 't marm're graf begraven

 

Benevens Wit en Kortenaar,

 

Een duurzaam voorbeeld zal verstrekken,

 

Om's nazaats yver op te wekken,

 

Tot's Lands belang, in Staats gevaar.

 

Dies zal zyn naam, om hoog geheven.

 

Doorlugtig naar de starren zweven,

 

Die niet bestulpt word met den steen,

 

Die zyne daden geeft te lezen:

 

Wiens beeld, als van de dood verrezen,

 

Onsterflyk blyft voor yder een.

 

Wat heeft de hoogmoed dog gewonnen,

 

Zoo dikmaal t'enden a'em geronnen,

 

Als datze zoo veel bloeds vergiet;

 

En dare dapp'ren zelfs doet sneven?

 

Gelyk ook Sprag geraakte om 't leven;

 

Dies boetz' haar moedwil niet om niet.

 

Dit breek' den moed der waterschennis,

 

Door 't missen van zyn kloeke kennis,

 

In Zeemanschap en wys bestier;

 

De ziel van 't lichaam zulker Vloten;

 

Want ligt'lyk dreigt de romp te stooten

 

Zoo d'onkund' haar den teugel vier'.

 

Hoe wenschen weerzyds onderdanen,

 

Dit vuur te blussen met hun tranen!

 

Hoe wenschen wy dat eens dit wee.

 

Verwisselt werde in blyd're dagen!

 

Reikhalzende, uit een herts behagen,

 

Naar 't lieflyk aanschyn van de Vree:

 

Terwylwe vast de wrange vrugten

 

Des opgedrongen ramps bezugten;

 

Waar met de heerschzugt en 't geweld.

 

De wraaklust, en 't verwaand vermeten,

[p. 475]

 

(Te fel op 's Lands gezag gebeten)

 

Onze Oppermagten prangt en knelt.

 

Wy wenschen dat, dan eens het ende,

 

En jongste dag van deze ellende,

 

Te voorschyn kome; om niet voortaan

 

Te dugten voor de felle slagen,

 

Van nieuwer helden nederlagen;

 

Om niet hun lykbaar na te gaan;

 

En troost'loos op hun graf te treuren:

 

Maar mag ons dit dan niet gebeuren,

 

En zugten we al vergeefs, helaas!

 

Zoo helpt het Helden-lyk geleyen,

 

En uwen Admiraal beschreyen,

 

Getrouwe Burgers van de Maas.

 

 

 

J. Oudaan.