Lykplicht Ter Uitvaart van mevrou Willemina de Witt, Weduwe van wylen den Wel-Edelen Heere Mr. Joan de Witt, Heere van Linschooten, Snelrewaarde, Hekendorp, Yselvere, enz. Sekretaris der Stad Dordrecht.
DE bittre rou, om 't hart geslagen
Van WILLEMINE, die haar' lieven Echtgenoot
Ziet neêrgevelt door d'onverbiddelyke doot,
En uit haar armen weggedragen,
Groeit aan met slag op slag, krygt kragten, en wint velt;
Zoo datze in 't end bezwijkt, en zwigt voor dat gewelt.
Gy zult my, sprakze, niet begeven,
Myn Lief, myn troost, gy zult niet scheiden zonder my.
Wy paren wederom, wy paren zy aan zy:
Ik volge u na in 't eewig leven.
Dus spreekt zy, en de ziel ontglipt het brosse lyf.
Zy stremt aanstonds tot ys, de bleeke mond word styf.
De droef heid draaft door alle wyken.
De Droeve Moeder kermt vooral en klaagt en treurt,
Om zulk een troost, zulk een vermaak, haar afgescheurt.
Dus kan zy Hekuba gelyken,
Die hare kinders derft by 't sloopen van den wal
Van Troje, en overleeft Helt Priaems droeven val.
Bedrukte Moeder, afgescheiden
Van wereltsche ydelheên, die streeft met wakk'ren moed,
[pagina 458]
[p. 458]
Met ootmoed en gedult, naar 't onverganklyk goed,
Waar toe de rampen ons bereiden,
De Hemel sterke uw' geest. Uw kindren van het stof
De aarde ontslagen zyn gevoert in 't hemelsch hof.
Auteursrechtvrij