|
| |
Op de Dood. Van zyn Excellentie Hugo de Groot.
In zyn Leven Gezant der Koninginne en Kroon van Zweden, by den Alder-Christelyksten Koning.
O Rostok, rooft gy d'Eer van Hollandt! waarom breekt
Gy het verbondt dat gy bezworen hebt? gy steekt
Kristina naar de kroon; maar wilt gy dat u 't Zweede
Vergeef, zo stigt om hem een Tempel voor de Vreede,
Voor zyn standvastigheid: ja zet, daar d'Oostzee leid;
Veel tempels voor de Deugt, het Regt, d'Onnozelheid,
| |
| |
En goude Vryheidt, want hy heeft op al dees drempels
Al lang verdient te staan, maar neen, ô neen; uw tempels
Of schoon ook elk van haar was groot genoeg voor een
Godin, zyn altemaal, voor een' de Groot te kleen.
Maar Ryksstadt 't is u leet, indien men de gerugten
Geloven mag, is 't zo, dat Zweeden u hoort zugten?
Vermeng uw tranen dan met d'onze, Hollandt steent,
En zugt, en treurt, en klaagt. Zo hebt gy ook geweent,
ô Roomsche Staat; zo stont Italië verslagen,
Toen Drusus bleef in 't woest Germanje: en och! zo klagen
Wy over Duitslandt ook, dat ons berooft heeft. Dus
Bragt Agrippina d'asch van haar' Germanikus
Met kielen over zee. Zo hoordemen Athenen
Haar' Phocion, dien zy verwezen had, bewenen;
Toen zy 't verjaagt gebeent in 't Vaderland ontboodt.
Vraag Hollant nu na haar' doorlugtigsten de Groot.
Wie zal nu met zyn pen haar afgezette Staten
Verdedigen? wie zal de dwinglandy zo haten?
Of wie was zoo gehaat van dwingelanden? want
Hy leet niet van, maar om, en met, zyn Vaderland,
'K zing nu niet hoe de Haat heeft over hem gezeten,
Nog hoe men hem (God weet, en veele menschen weten
Door wiens gewelt en list) onwettiglyk verwees,
Nog, hoe hy levendig begraven lag, en rees
Door 't ysre grafslot uit: nog hoe ze t'zamen spanden,
In zynen ondergang; en maakten hem die Landen
Te naauw, wier grenzen hy had uitgebreit; nog hoe
De wysheidt met hem ging in ballingschap, Waar toe
Dit opgehaalt? had hy geen ongeluk verdragen,
Waar was nu zyn geluk geweest; laat ons niet klaagen,
Om dat hy balling was, Zyn Vaderlandt is niet
Bepaalt van Oceaan, nog Ryn, nog Maas. Neen, ziet
Den heelen Hemel aan, die heeft in zig besloten
Zyn Vaderlandt. Wie daar nog niet is uitgestooten,
Is in geen ballingschap, ons Vaderlandt is hier:
En waar men vint een zon, een lugt, een aardt, een vier,
Een water, en een God, wat plaats is ver gelegen?
Naardien de reden ons bewyst, dat d'aarde tegen
Het groot Heel-al niet is als een ondeelbaar punt!
D'aantelende natuur heeft aan den mensch gegunt
| |
| |
Een lighaam, dat als aartsch ons wert van d'aardt gegeven.
Dit heeft ook al 't gediert met ons gemeen: maar 't leven
Spruit uit de ziel, die 't bloedt of aardt niet teelt, maar wordt
Als hemels ons ook van den Hemel ingestort,
En zwerft in 't lighaam als een balling, die verzonden
Is uit zyn Vaderlandt. Nu is de Groot ontbonden.
Zyn groote ziel vloog uit zyn ballingschap weêr naar
Den Hemel, daar zy eerst was uitgesproten: daar
Zyn wy nu ballingen. In Hollandt van te voren,
Had men zyn Regters meest uit vyanden verkoren:
Maar daar spant God voor hun een strenge Vierschaar, om
Hem regt te doen, daar is 't meineedig regt nu stom:
Daar zal men 't regt met geen gekogte stemmen kreuken,
Daar lezen Seraphyns zyn goude Godenspreuken,
Daar spreekt de mondt nu van d'onmondige Vorstin
Der Gotten; daar is nu de vryheidt met hem in
Geen Loevestein: zy zyn van slaverny ontslagen;
Daar sleept men hem niet weg door d'onver wagte lagen,
Waar d'oude Vader van het Vaderland meê wiert
Verrast: toen d'oude wrok, en 't brullendt ongediert
't Onnozel bloed vergoot, Hy zogt in Princen Hoven
De rust en vreê maar vint ze nergens als daar boven.
Nu staat de Zweed verbaast, hoe heftig dat hy woedt
In 't ruw Moravië: dat heir begruist met bloet,
En stof, slaat, om zyn doot, het bars gezigt ter aarden,
Het zugt, het mort, het dreigt; en geen van al de paarden,
Thans schuimbekt, briest, of trapt: daar ziet men 't koude zweet.
Als tranen druipen langs de manen neer. Dit leet
Beklaagt de droeve Ryn: of is de Maas nog droever?
Zy regt' hem dan van gout een praal-beeldt op haar oever.
Aan jaar-geldt is zy 't hem wel schuldig. och! hoe heft
De Sein haar hooft nu uit het water op! zo treft
Haar 't sterflot van de Groot. Zy roept: twee Koningryken,
ô Hollandt, twisten om het lyk, en moeten wyken.
Ik was hem groot genoeg toen gy hem vielt te klein:
Gy waart zyn wieg, gedoog zyn doodbus aan de Sein,
Myn kroon was eertydts met dat Lantjuweel beperelt,
En Hollandt bragt hem voor zig zelve niet ter wereldt:
Nog gy, ô Zweden! hem alleenig waardig zyt,
Vergeef het my, ik zeg 't uit wrok, nog haat, maar nydt.
| |
| |
Dit schreeutze en duikt dan straks weer naar de grond, Wyhoren
De kleenste droefheit; want de grootste is stom geboren,
De moeder Delf ontfang nu 't geen dat z'aan ons gaf,
En leg zyn lighaam in het vaderlyke graf.
Maar ach! wie zal 't verlies, dat d'aard nu moet bezuuren
Verkondigen aan 't volk, dat met beslote muuren
Den Tarter tart, of aan die geen, die d'Indus laaft,
Of daar m'elkander in het ingewant begraaft,
Op dat de tranen langs d'uitheemsche wangen dwaarlen?
Dit past uw Zanggodin, doorlugtige van Baarlen,
Zy was ter uitvaart van den Gotsen Mars, en 't Ryk
Zag haar wel zngten op Gustaafs gebalsemt lyk,
De groote Richeljeu heeft ook dees eer genooten,
Zy heeft het lot betreurt van veel' uitlandse Grooten;
En Hollandt eischt van haar, dat zy ook zing den doodt
Het lof, en leven, van den Hollandschen de Groot.
|
|
Auteursrechtvrij