Op het Konststuk der brandspuiten.
GEen straffer stryd en twist in 't wezen der Natuur
Als uit hun eigen aart, in Water en in Vuur:
Het Vuur, zoo 't niet om laag door vraatlust zig laat houwen,
Stygt daad'lyk naar omhoog in 't toppunt der gebouwen,
Tot dat het ook van daar zig in de Lugt verspreid;
Het water zoekt den grond, en zyne holligheid,
En sluipt al heim'lyk in d'onzigtb're zepel-aderen.
Wie zal die vyanden elkand'ren nu doen naderen?
Op dat, als in het veld van hunnen storm en slag,
In nood, de watervloed dien Vuurgloed temmen mag?
Men plagtze menigmaal gantsch zorglyk te bevegten,
Als een bestormde Stad, met ladders op te regten,
En uit den hollen tromp van 't emmere-kanon
Te plontzen dat het klonk; hoewel men weinig won,
Als d'opgestegen brand te dwingen viel bezwaarlyk,
Die in zyn grim getergt, al t'yslyk en gevaarlyk
De stormers aantast, en, of in den rook verstikt,
Of al haar water weêr al snerkend' inneslikt,
Of werpt een muur op 't lyf, of doet hem nederstorten
Langs 't knakkende gevaart der afgebrande sporten.
Staakt, mannen, staakt dat werk, gy wint niet; schranderheid,
En kunst, zyn meer dan kragt, hoe fors te werk geleid:
Een vondenryk vernuft weet dit verderf te stuiten
Door 't konstig proefftuk van zyn wond'ren Waterspuiten:
Sla vry de vlam in 't dak van Kerk, of hoofdgebouw,
Zy vatte een Mar szeil aan, en speel van touw in touw.
Hy zal haar, met dien straal steil boven 't hoofd te heffen,
Met weinig ommeslag, zoo ketelen en treffen;
| |
Dat d'allerfelste brand zyn vyand word gewaar;
En knarssende eene poos met smookende misbaar,
In 't korte voor die prang zoo flauwen zal en zwigten,
Dat hy nu magteloos zig uit de lyk voelt ligten.
Had Troye, had Karthaag, had Roome, had de Stad
Van Keizer Konstantyn hier kundschap van gehad;
Zy waren niet vergaan, zy stonden daar zy stonden;
Of had die kragt beproeft 't in vuur verzonken Londen,
't Lag nu zoo deerlyk niet bedolven in zyn asch,
Of mis ik? daar Gods hand de regte oorzaak was,
Wen hy met vuur en storm den hoogmoed wou bestryën,
Daar moeten kragt en konst ook 't proefstuk laten glyën;
Daar helpt geen tegenweer: zyn Almagt is te sterk:
Maar zoo zyn zegen daalt op 't uytgevonden werk,
Zoo mag men zekerlyk dees uitkomst zig beloven,
Die 't vinnigste gevaar door 't konststuk komt te boven:
Dank heb de schrandre vond van dees doorlugten geest,
Die van het meesterstuk d'aanlegger is geweest;
Dank heb de wakk're vlyt der gener, die door steden
En Landen, elk ten dienst, deez' nutten vond verbreden.
|
|
Auteursrechtvrij