|
| |
| |
| |
De Leeuw bevredigt met Brittanje.
Nec Magnos metuent armenta Leones.
GEweld van kettingen en krammen,
Nog paalwerk, om de Zee te dammen,
Nog Zeekasteelen om de strand,
Vol solferbrakend ingewand,
Zyn magtig om den Leeuw te temmen,
Wen hy de Zee wil overzwemmen,
En blusschen zyn onsteken gloed
In 't holle water van den vloed:
Dies komt hy bruisen door de baren,
En weet van zwigten, nog bedaren;
En schoon men met dat schakel-touw
Van yzer hem beknellen wouw,
Die halsband sluit, en past regtschapen
Het Horenbeest aan 't Engels wapen,
Maar niet den Leeuw om zynen hals;
Hem rinkelt deze klank te valsch,
Die geene ketting na wil slepen:
Dies word al wat zyn klauwen grepen
Van een gerukt en afgemaakt;
En daar hy 't al vermaalt en kraakt,
Tot gruis verbryzelt met zyn tanden,
Neemt hv den sprong zoo fier te Lande,
Dat gansch Brittanje lilt van schrik,
En davert elken oogenblik,
Wanneer de donders van zyn brullen
Haar Krytestrand en rotzen vullen,
En galmen met een naar geloei,
Dat heel het Eyland overwoei:
Dies jaagt zyn jagt (wie kan hem dwingen;
Die meer en mind're Vlugtelingen,
Daar 't al de doodverf heeft gezet;
| |
| |
Helaas! wat raad, wie helpt, wie redt
Uit zulk een nood, en naar benauwen,
Van zyn ter greep gezette klauwen?
En schoon hy weer te water gaat,
Zoo staat de sprong (helaas! wat raad!
Wie helpt, wie red!) in elks gedagten,
Gezwind haast hier of daar te wagten.
Dit was de angst, en dus de stand,
Van 't korts nog wrev'le Brittenland,
Dat Zee en stroomen dagt te dwingen:
Maar toen de Leeuw haar quam bespringen,
Bestoken in haar eigen nest,
Was 't ydel en vergeefs geprest,
Want schoon hun Doggen vinnig blaffen,
Daar heeft de Leeuw niet met te schaffen:
Geen raad, geen uitkomst, als voortaan,
Dien Vorst der dieren t'ondergaan,
Om zyn verbolgentheid te breken
Met nedrig en demoedig smeken;
Want ootmoed wint op 't Leeuwenhart,
Dat hoe getergt, en aangesart,
Zyn eed'len tuk niet kan verzaken
Aan die demoedig hem genaken.
Brittanje, na een ruime wyl
Te leggen sport'len, volgt dien styl,
En lokt, en streelt, om peis te kussen,
En d'eed'le gramschap uit te blussen.
Het moedig Dier is straks gedwee,
En poogt den voet niet eene schreê
Haar verder op het hert te zetten,
Nog schryft geen sporelooze wetten
Van Zeegezag, of Heerschappy;
Maar laat alle Elementen vry,
Dat elk wie 't lust zyn a'em kan halen.
De vryë Zeevaart lyd geen palen.
Om zulk een redelyk besluit,
Dryft hy den yd'len hoogmoed uit,
En noodzaaks d'onvergenoegde Britten
Met yder stil te laten zitten,
Ook zig te schikken tot de rust:
| |
| |
Zoo mag Euroop, tot op de kust
Van Indus, al haar onderdanen
In schaduwe der Vredevanen,
Zien bruisen door de vryë Zee:
Want d'eed'le Leeuw omhelst de Vreê,
En geeft de Vrede: 't Schapen-eiland
Mag zyne Schapen al het weiland
Nu af zien scheren, buiten vrees
Der Groote Leeuwen als voor dees:
Dees Leeuw geeft Vrede, en leit zig neder:
Wie heeft het hart, en wakt hem weder?
Al heeft in hem de moedigheid.
't Getal der jaren niet verbeid,
Wie zal hem zynen roof doen slaken
Uit zyn met regt gevreesde kaken?
Wie zal hem, van d'olyveblaan
En palm beschaduwt, op doen staan?
Hy is geen van die slegte Leeuwen
Die zig ontzet voor 't Zwyneschreeuwen,
Of van een trommel, of een toorts,
Gevoelt een rilling, en een koorts;
Of schrikt voor 't krayen van de Hanen.
Hy kromt den nek, en schud zyn manen,
En haalt, na zyn ontzagb'ren aard,
De scherpe naagels binnewaart;
En niet als waar hem 't hert gekrompen,
Maar om ze niet te doen verstompen
En af te schaven, buitens tyds:
Dog op het nad'ren zynes stryds
Komt, met den waassem zyner longen,
Een vuir hem uit de borst gesprongen,
En uit zyne oogen eene vlam,
Die noit zyn terger wel bequam,
Maar welk hy met zyn bloed uitbluste.
De Hemel geef hem lang te rusten.
|
|
Auteursrechtvrij