|
| |
Droom: Of Tyding uit de Hel,
Verklarende de verheerlyking van Izak Dorislaar.
IK ben voorlede nagt, in't midden van men droomen;
Door Lapland, in de Hel, vlak voor de wind gekomen.
O broek? wat wast'er drok? hoe keek ik op myn neus?
Men street'er om't Geloof: want Luisefer was Geus,
En hield zyn stuk met kragt, en styve kaken staande,
Dog Belzebub, hoe zeer het Heerschap hem vermaande,
Bleef hart Arminiaans, en steef de Vrye-wil,
Met groote hevigheid. Weg zeid hy, met uw gril,
En overzotte waan van Gods Predestineren.
Ik laat me van geen pen nog spitze tong regeren:
Ik weet wel dat het Doen en Laten, aan myn magt,
En keur gebonden is. Zagt zeid een ander, zagt!
Het willen hebje wel: maar waar blyft het Volbrengen,
Als zig een hooger magt koomt in uw Voorneem mengen?
Des is dan onze wil een knegtelyke wil.
Hier op hield Belzebub zyn wyze mond wat stil:
Maar toen de Roomsche Geest zyn handel wou beweeren,
Toen lag het over hoop: Men kon het Transformeeren
| |
| |
In 't minste niet verstaan. In 't kort, het ging 'er zoo
Als 't op de wereld gaat. Elk stiet zig aan een stroo,
En koos een eige weg om tot gezag te komen:
Maar de Bruinistsche Geest, ô bloet! wat mag ik droomen
Stak al de Hel in brand en doemde Lucifer,
Voor een verderf van 't Ryk en afgevalle ster.
Dit stuk wist hy zyn maats zoo aardig in te preken,
Dat elk de Vorst terstont zogt naar de Kroon te steken.
't Geluk was op 'er zy. De Prins verlaat zyn Stoel,
En kiest de Noorder-hoek, om datze wel zo koel
Als 't rokend zuiden scheen: maar, og! hy was bedrogen,
De vonken sprongen hem, door 't blazen, in zyn oogen;
Des wiert hy stekeblint, en, in de blindigheid,
Wiert hy, van daar hy quam, in Bruins gewelt geleit.
Het booze rot begon de Vuurschaar voort te spannen.
Gans doot wat gingt'er hol! het minste woort was; bannen,
En Kroon en Troon verbeurt. Neen, zeit een andre Haan,
Hy komt daar meê niet vry. Hy heeft zyn Ryk verraên,
En duizent geesten, in ellenden weg gedreven,
Des moet hy, tot een zoen, zyn styve kop hier geven.
Dit klonk in d'ooren van het Hoog end, wat te hart;
Maar 't Laag end dreef'et deur, en maalde 't stuk zo swart,
Dat Lucifer zyn bol niet langer wist te bergen;
Dog niemant dorst de Vorst, met zulk een bloetschult, tergen;
Naar dien het oud Gezag nog in zyn voorhooft blonk,
De Moort zat sprakeloos d'Onschamelheid, het pronk
Van 't Vloekverwantschap, dorst, van schaamte niet eens kikken,
In 't end sloeg Rademant twee ysselyke blikken
Op het vermomt bedrog, zyn Hals-vrient en zyn Raat,
En zeit: uw listen zyn de Zuilen van de Staat:
Koom help ons: want het Hof is om uw hulp verlegen.
Wel sprak het loos Bedrog, ik heb de weet gekregen,
Hoe 't zig in Engeland, omtrent de Konings doot,
Al toegedragen heeft. De bloed-hond, die dat groot
En eerloos oordeel dorst, voor Karels ooren uitten,
Moet hier ook Eischer zyn, om hem de neus te snuiten:
Pas gy wel op 'et stuk, eer u de tyd ontsnapt.
Hier is gelegentheid. De waan heeft hem gekapt,
En, als een Hooft Gezant, in 'sGravenhaag gezonden.
Men zend tien geesten uit, om hem, door zoo veel wonden,
| |
| |
Van 't lompe vlees t'ontkleên, zo raakje opje stel:
Want zulk een Docter is heel nodig in de Hel.
Men heeft tot Londen geen Enkhuizer meer van noden,
Op deze raad zyn voort tien geesten op ontboden,
Die snel, en wel ter taal, zig gaven op de vlugt,
Og! dogt ik, Lucifer, hier dryft een zware lugt,
Want uw gekroonde kop schynt naar 'et blok te bukken.
Mit hoorde ik met een ruk, de Hel-poort open rukken:
Waar door ik overzeids myn oogen weer liet gaan.
Wat sloeg ik kruisjes toen ik Dorislaar zag staan?
Dog meerder toen ik hem zoo heerlyk zag begroeten.
De groote Rademant boog nedrig voor zyn voeten,
En al de Breede-raat, riep blydlyk, wellekoom.
Hy keek 't heir eens deur, en trad vol moeds, dog loom,
Naar 't hoog-end van den disch. Mit zet men hem een Zetel,
Van Judas been gewrogt, rondom met heete Netel,
En doornen geborduurt. 't Verhemelt was de huit
Van Arans heiloos vlees. Men trok zyn Tabbaart uit,
En stak'em in'et hembt daar Herkles in moest smooren.
Men hing twee Slangen in zyn toegekleefde ooren,
Om dat hy naar geen regt of reden hooren zou.
Dus voegde hy zig, t'zeer en zwoer de Nikkers trouw.
Mitschoot ik uit myn slaap. Het zweet droop van myn haren.
Ik ging naar buiten, om myn zinnen te vergaren:
Daar hoorde ik een gerugt: hy heeft zyn regte loon.
Ik vraagde naar de man, en zei, komt dit niet schoon?
't Was Izak Dorislaar, wiens mond altyd vol bloet zat,
Des hy ook, waar hy quam, het blyven noit te goet had.
Ik overwoeg de zaak, en vont'er dus gestelt:
Wie, door vermomt bedrog of openbaar gewelt,
Het Koninklyke bloed, tot Vorsten hoon, doet stroomen,
Die moet dar voor tot loon, weer van den Duivel droomen.
Elk zyn beurt.
|
|
Auteursrechtvrij