|
| |
Londens lykbus.
Tum verô onme mihi visum considere in ignes.
WIe ziet niet dat de Hemel stryd
Met zulk een hoogmoed, als den Britten
Zo diep schynt in 't gebeent te zitten?
Die ziet het niet, die 't niet belyd:
Of zoo hy 't ziet, die 't niet wil weten
Met tegenspart'len slag op slag,
Dat 's snooder, of hy 't niet en zag:
Halstarrig, kriegel, en vermeten:
Als poogd' hy God in 't aangezigt
| |
| |
Te spuwen, en met tegen-wryten
Zyn wrev'len moed hem toe te byten,
Schoon alles voor deeze Almagt zwigt.
Wie laad dees dootschuld op zyn hoornen?
Gy Stuart in uw heerschappy?
Of Is 't dees Stad en Burgery,
Die hare kruinen, en haar toornen,
En gevels niet ten Hemel heft
In zulk een hoogte, als deze vlagen
Van hoogmoed, haar om 't hert geslagen!
Wien nu Gods hand zoo deerlyk treft.
Eerst hadze zelf in brand gesteken
Wat Visscher-hutjes over zee,
En booten op een binnen ree;
Toem quamz' hier over uit te breeken
In overmoed en dertelheid
Met vreugde-vieren, trots, en weelde,
Als of haar God die Zege deelde:
Maar eindlyk 's Hoogsten lydzaamheid
Eens overtopt, na t' elkenmaalen
Den hoogmoed tegens hare hoop,
Te stutten in zyn lossen loop,
En in zyn dolheid t' agterhalen,
Ontsteekt al tevens zulk een toorts,
Om haar ten vollen toe te ligten,
En 't spoor te wyzen tot haar pligten,
Op dat hy, die zig in veel moords
En bloeds verlustte, en geene vrede
t' Omhelzen tragt, hier door misschien
Van schrik getroffen om mag zien,
En slinken van zyn' ydelheden:
Maar ach! hoe zwaar is 's Hemeld hand!
Hoe grimmig, vreeslyk, en verbolgen
Ziet m' haar 't regtvaardig regt vervolgen!
Die Londen zet in zulken brand,
Die brand, dat vuur, dat zoo veel dagen
En zoo veel nagten agter een,
Aan 't woeden, in zyn gruwlykheen,
Geen Rome toont, nog oud Karthage,
Maar gloeit en straalt al 't Eiland om,
| |
| |
En glimt op 't groote lyk van Londen,
Daar 't van de vlammen word verslonden;
Als of'er een Gomorra glom:
Dies zal het zijne stralen zenden
Tot 's Eilands enden niet alleen,
Maar flakk'ren over alle zeên
En flakk'ren tot aan 's waerelds enden;
T'wyl wind, en onweer, en geweld
Van stormen, als Gods straf-trawanten,
De vlammen sling'ren t' allen kanten;
Daar water uit metalen smelt:
En dus de Stad, zoo diep gezeten,
In 't hert der Zeên, als Koningin
Der waat'ren, nu verzonken in
Een zee van vuur, gansch heesch gekreten!
In smook versmagt, in rook verstikt,
En vind geen water, als de tranen
Van haar versmeulende Onderdanen;
Daar 't vuur uit alle groeven likt
En slikt het vogt der zepel-aderen,
En bronnen, die, zoo hier, zoo daar,
Zig heene spreijen van elkaêr,
Of somtyds in een kom vergaderen:
Daar zelf de Theems van zulk een brand
Te rug deist, en geschrookt, geschrompelt,
Vergeefs zig in zijn killen dompelt;
Hy voelt het vuur in 't ingewand:
Dit 's voor 't gezigt: nu kunnen d'ooren
Geen onderscheiden klank verstaan
Van 't gillen, schreeuwen, kloppen, slaan,
Die holle steegalm laat zig hooren,
En huilt u toe: gelijk het hol
Eens Etnaas, daar de schorre donder
Van boven invalt, t' wyl van onder
Die buik en balg vast kraakte, en zwol,
En ging in arbeid om te baren
Zijn Bajard van verbolgentheên,
Die zwavel braakt, en assche en steen;
En doet den galm ten Hemel varen,
En treft met eenen plof en smak
| |
| |
Den grond, dat alles dreunt en davert,
De bergen fidd'ren, 't stof beklavert
Het wyd gespanne starredak.
O groote Stad, ô praal der Steden!
Gy zyt geweest, gy zijt niet meer,
En legt aan puin en asch omveer,
Met al uw gragt en heerlykheden!
Hoe zijt gy tot de hel vernedert!
Na dat van Caefars tijd, en sedert,
Uw' hoogheid tot den Hemel klom:
Wat hand, wat menschelijk vermogen,
Kan u weer heffen uit het graf;
Nu denk om rykstroon, nog om staf,
Het heerschen is uw' hand ontvlogen:
En hy, die schreef By ons 't gebied,
Kan zien hoe ver hy zig vergiste,
Hy hout het nu, met al zyn listen,
Te land, nog ook te water niet:
Zoo iets zijn wrangheid kan verwigg'len,
Hoe is hy nu om 't hert gestelt!
Daar elk in vuur, en droefheid smelt,
En tranen, die uit d'oogen bigg'len:
Want immers hoop ik, dat hy niet,
Van slinxen lust om 't hert geslagen,
Hier aan zijn wensch en welbehagen,
Gelyk een tweede Nero ziet,
Het zy hy, om haar enge straten
Te brengen tot een bet'ren stand
Zig kan verheugen in dien brand;
Of dat hy, verder uitgelaten
In zinneloosheid, zyne kruin
Wil hooger heffen zoo vermetel,
Met hooger dan voorheen zyn zetel
Te zetten op haar smokend puin.
Ach laat! ach laat ons niet beschimpen
Die droeve, in zulk een nood en slag:
O dat hier yder, uit ontzag,
Op 't aanzigt val, en zig verkrimpe
Voor's Hoogsten toorne, en strenge hand,
| |
| |
Die roede kusse, en dus bedenke,
Dat hare straf ons noode, en wenke,
En waarschuw om een zelven stand,
Een zelven stand en slag t' ontvlieden,
Dees agt-tien, op wien neder quam
Lag niet meer op, dan and're lieden,
De schuld en doodstraf, maar 't verstrekt
Al d' and'ren een aantreklyk voorbeeld,
Gelyk hier van de Heiland oordeelt,
Dat allen ter bekeering trekt,
Eer God zyn toorne-schat ontsluite,
Door geen geweld nog kragt te stuiten.
|
|
Auteursrechtvrij