|
| |
De Waarheid der geboortespreuk van Koning Karel den tweeden, van Groot Brittanje.
Byzonderlyk bekragtigt door desselfs Oorlogs-verkondiging aan den Staat der Vereenigde Nederlanden: den 29. Maart des jaars 1672.
Hoctenus Anglorum nulli.
Tot nog toe geen der Engelanders,
Dus sprak men op den blyden dag,
Dat Karel in het purper lag
Van zyn geboorte, 't was wat anders
Dan oit het Eiland was gewoon,
In zoo veel' eeuwen van te voren
Tot erf van d'een en and're kroon
Een eenig hoofd te zien geboren.
Maar wel te regt was deze spreuk
Een profeetsy van al 't aanstaande,
Dat Karel op quam; of hem baande,
Door ramp, op ramp, door bloed en breuk,
Den toegang tot zyn Heerschappen;
| |
| |
En hoe Hy zig in 't Ryks-bewind
Met zulken snooden aart zou vlyen;
Die aan den Teems geen weerga vind,
God deê het zien door zyne goedheid;
Hy speelt het door zyn vremheid na;
Dien alsints komt die spreuk te sta
In zyn vertwyffelde verwoedheid:
Die eerst getugtigt voor een poos,
Maar niet gedrukt in Gods vertoornen,
In 't eind ontlook gelyk een roos,
Of leli, midden in de door'nen;
Hoewel zyn onbetemt gemoed,
Van d'oude bloed-buil zyner wonden
Niet tot verbeetring word verbonden,
Door welstand, nog door tegenspoed:
Het lust ons eens te rug te treden,
Om na te speuren, of de tugt,
Of weldaad, hare werking deden,
Met uitslag van gewenschte vrugt.
Eerst was 't oogschynlyk door Gods zegen,
Dat hy in zyn rampzaligheen
Verkreeg, het geen tot nog toegeen
Der Engelanders had verkregen;
Dat bleek op dien benauden dag,
Toen hem geen boom, die 't schutsel strekte
Nad 'd eindelyke uitkomst van den slag,
Maar in dien boom Gods schaduw dekte:
Dat bleek toen hy door Londen reê,
En uitgedost in alle kleeding.
(Spytal zyns vyands vlyt-besteding)
Geraakte veilig over Zee:
Dat bleek toen zelf zyn Lotgenooten
Hem stil belaagden, daar die list,
In 't quaad het geenze had besloten,
Het wit van haren aanslag mist:
Dat bleek, toen eind'lyk na d' ellende,
En 't doorgesukkeld hals-gevaar,
Nu uitgestaan zoo meenig jaar,
D'Almagtige die rampspoed wende,
| |
| |
En gaf van zelf een and'ren zin,
In duizenden van Onderzaten;
Dies halenz' hem met blydschap in,
Die eerst te deerlyk wierd verlaten.
O hoe ontstak, om zulk een lot,
De Vreugd in alle Landgewesten!
Gy Holland gaaft uw hert ten besten,
En waart verheugd, en dankte God;
En regte Hem eerbied Zege-standers:
Hoewel 't u qualyk wielt beloont;
Tot nog toe geen der Engelanders
Die dus zyn wank'len aart betoont,
Hy dekt de gal met konstig veinzen,
(Hoewel z' een schier het hart afwrong,)
En draagt den honig op de tong:
Wie polst dien afgrond der gepeinzen?
Die vrindschap aamt en vrede meld,
En, naulyks in zyn Ryk gekomen,
Bereid dien toestel van geweld,
Tot overlast van zee, en stroomen:
Dies raakt de nood-weer op de been,
Waar met die drom der Zeegedrogten,
Word afgeweert, word aangevogten,
Word overheert, en afgestreên:
O Chattham. en ô Schapen-Eiland!
Hoe had de schrik zyn heerschappy
Hier uitgestrekt, hoewel uw' Weiland
Aan niet een hut beschadigt zy;
Daar 't vuur uw kielen vormden in branders,
Op uwen stroom bezet, benart:
Wie voelde oit zoo den voet op 't hart?
Tot nog toe geen der Engelanders.
En egter wil onze eed'le Leeuw
Zyn voordeel missen om de Vrede;
Hy wekt geen Stad-of Land-geschreeuw,
Nog sleept geen roof van tranen mede:
Maar kust terstond zyn haters peis,
Mewarig, minlyk, en medoogsaam,
En toont demoedig, en geboogsaam,
Zijn eerbied aan het hofpaleis;
| |
| |
Dat geest als eerst het vredeteken,
Hoewel 't de doornen draagt in 't hert,
Waar van 't getist word, en gesteken,
Met diepen indruk van zyn smert;
Die somtyds spoorloos aangeblazen
Eens uitberst met een dolle drift,
Maar t' hans in 't gruwzaam lasterschrift
Als hels bezeten slaat aan 't razen,
En opent het vergiftig nest
Van schending, eerbreuk, en trouloosheid,
Gesmukt bedrog, en opgeprest
Geweld, en tuk van alle boosheid:
O Kromwels uitgepuurde geest,
Verschyn nu vry in onz' gedagten;
Thans zal m'u schier als heilig agten,
Al zyt gy zoo gevloekt geweest;
En meer ontzinde, en meer verwaten,
Maakt uw bedryf met lof bekend,
Want gy hebt geen bewys gelaten,
Dat g' Eeden, of Verbonden schend.
Zoo steekt dat leed der ballingschappen
Dien onvermurwden in den krop;
Al smukt blanketsel 't aanschyn op,
't Hart houd zyn merken, en zyn schrappen,
Regt als een mensch die eens gesart,
Daar na zyns eygen aarts onmagtig,
Behoud dien boozen nuk in 't hart,
Dat doornig blyft, en splinteragtig:
Wie toonde ooit zoo ondankb'ren zin,
Tot nog toe geen der Engelanders;
't Was Koninklyk, in Alexanders
Beroemden tyd, zig loff'lyk in
Het goede, in al zyn doen, te quyten,
En 't quaad te hooren; thans het quaad
Zig om het goed' te hooren wyten,
Zyn eigenschappen van den Staat:
Want daar de Staat (wie zou 't gelooven?)
Trouw; Demoed, Eerbied, Nedrigheid,
Zelf aanbied, word hy fors ontzeid:
Men wagte dan, dat God van boven
| |
| |
Ter vierschaar trede in deze zaak;
En zig, tot schrik der dwingelanden,
Met ernst het vonnis magtig maak',
Wanneer zyn toorne koom t' ontbranden:
Dan kan een vuur als Londens vuur
Te weynig zyn; dan kan zyn roede
Zig dienen, in haar kragt, en woede,
Van alle stoffen der natuur:
Al dekt een Eik, op Gods behagen,
Den Koninglyken Vlugteling,
Een Eik kan ook het voorbeeld dragen
Van 't hair, dat aan haar takken hing.
O Heil'ge! breek dat hooge herte,
En keer het dreigend' voorspook af,
Van Uw' gevreesde hand, en straf,
Dat dees gedagte hem treffe, en smerte,
Eer dat men elk, om zynen val,
Tot schrik van al zyn medestanders,
Hoor schaat'ren met een juich-geschal,
Tot nog toe geen der Engelanders!
|
|
Auteursrechtvrij