Nederduitse en Latynse keurdigten

[p. 369]

Le triple aliance.

DEn Grooten Heer, en Grooten Heer

En Grooten Heer daar by,

Ist niet genoeg? of zynder meer?

Neen 't is genoeg aan dry;

Zyn even vierig in de weer,

Om 't vord'ren te gelyk

't Verderf van't Kristenryk.

Maar wat 's de reden, wat 's de grond,

Die hen zoo blyft en prest;

Helaas! de heerszugt hol van mond,

En waan op waan gevest;

(Om t' onregt dat men zelf bestond

Te Land en ook ter Zee)

Zijn 't voorwerp in de twee:

De derde vat die kans by 't haar,

Ten zy hy aangezweept,

Of aangemoedigt van dat paar,

Zyn bende derwaart sleept:

Van waar het hoogste ryks gevaar,

De magten werk beschaft,

Wier moed die wraak bestraft.

Hoe lagt de bloedhond Mahomet,

Om d'eendragt van 't geloof;

Dat, wyl hy zynen sabel wet,

Al vlammen op den roof,

Hem dees de grenspoort oopen zet

Door d'alderoutste zoon

Der Roomse myterkroon.

Den allerchristelyksten Vorst,

Bestendig in zyn werk,

Van hem die reformeren dorst,

't Misbruyk der Roomse Kerk;

Waar uit men nu dus mengt en morst,

[p. 370]

 

Een toestel van hun drien,

 

Regtmatig aangezien.

 

 

 

Ellendig Polen, dat de klauw

 

Van Ottoman gevoelt;

 

Die met uw rokent bloed al laeu,

 

Zyn bloeddorst niet en koelt;

 

Terwijl g' aamegtig, krank en flauw

 

Voelt hoe zyn felle hant

 

U wroet in 't ingewant:

 

 

 

Dan steekt hy, als een loopent vuur,

 

Het vrugtbre Pruissen aan,

 

Dan ziet m'Europaas kooren schuur,

 

Gansch uitgeput van graan:

 

Van waar hy, vrees'lyk nagebuur,

 

Heel Duytslant valt te zwaar,

 

In reddeloos gevaar.

 

 

 

Ellendig deel van Nederland,

 

Daar in zyn overmoet

 

De France Vorst zyn Standaart plant,

 

En die hem valt te voet,

 

Zelfs rooft en plondert, schat en brant,

 

Terwyl hy 't vord're deel,

 

Het mes zet op de keel.

 

 

 

De derde ziet het Zeegeweld,

 

Waar door den onderdaan

 

Van weerzyds vast verarmt en smelt.

 

Met lachende oogen aan,

 

En schoon hy ziet te leur gestelt

 

Zyn aanslag, reis op reis,

 

Hy luistert na geen pais:

 

 

 

Zoo dat uit Stad en Land gehugt,

 

Dat duizende verdriet,

 

De welvaart en de neering vlugt:

 

Maar hy gevoelt het niet;

 

Daar elk om treurt, om pijnt, en zugt,

[p. 371]

 

En schrikt, wanneer hy merkt,

 

Hoe d'afgrond woelt en werkt:

 

 

 

Ja Nero zelfs indien hy leefd'

 

En 't werk te regt bezag;

 

Zou tuigen, dat hy schrikt' en beefd',

 

Om zulk een woest beslag;

 

Waar niet de boosheid tegen streeft,

 

En delgt in bloed en vuur

 

De wetten der natuur;

 

 

 

Ten zy hy ley te diep, helaas!

 

Verzopen in zyn lust,

 

Op zyn tooneelspel al te dwaas

 

Verslingert en gerust;

 

Tot dat een hol en naar geraas,

 

Daar 't alles barst en kraakt,

 

Hem eynd'lyk wakker maakt.