Nederduitse en Latynse keurdigten
(1710)–Anoniem Nederduitse en Latynse keurdigten–
AuteursrechtvrijZang.
OBloeimaand! die een Hemelsch hof
Verstrekt aan vogelen en dieren,
Wat schaftge heden rijke stof
Voor Fenixpennen om te zwieren;
Maar niet, om datge met een schoot
Van bloemen heuvels en valeyen
Bestrooit, en al de jonkheid nood
| |
[pagina 335]
| |
In schaduw' van uw' groene meyen,
Wy zien der vroomen wensch en beê,
Terwylge leven schept, beklyven,
In uw cieraad van over Zee
En lucht vol levens neder dryven,
Den Zoon van Karel met een' stoet
Van toegenegene onderdaanen,
Voor wettig Heer en Vorst begroet,
Na 't storten van veel bloed en traanen;
Dies 't menschlyk oordeel staat verzet,
Voor 't hooft geslagen en verplet.
| |
Tegenzang.Hier speelt wat meer dan menschlyks in.
Toen d'oude Hofzon raakte aan 't zinken,
Haar aardsche kroon liet om 't gewin
Van met een Hemelsche te blinken;
En dat de Zoon naar 's Vaders dood
Ten Ryke in 't harnas ingedreven,
Ontworstelde ter naauwer nood,
Daar zoo veel helden moesten sneven,
Zoo spelde men in zulk een' mist:
(En 't komt my heden versch te voren)
God heeft, na zoo veel stryds en twist,
Den Vorst iet beters licht beschooren,
Dan hy met zynen degen zoekt
Op wederspannigen te haalen,
Op volk, dat hem versmaad en vloekt.
Hy wagt, na jaaren lang te dwaalen,
Iet grooters, dan hy hoopen kon.
Nu ryst die Koninklyke Zon.
| |
II. Zang.God, op wiens wenk de dingen gaan,
Houd hier beneên al andre wegen,
Dan 's menschen oordeel weet te raên.
Wat ons een vloek schynt, is een zegcn.
Elende, rampen, ballingschap,
| |
[pagina 336]
| |
En al wat ons de ziel kan treffen,
Gebruikt hy dikwils tot een' trap
Om menschen hoog in top te heffen.
Zoo zag men Joseph aan den Nyl
Uit zyn gevangenisse en boeien
Ontslagen, naar der Vorsten styl
In glory en vermogen bloeien.
Zoo zienwe Karels grooten Zoon
In eenen gloet van diamanten
Eerlang te Londen op den troon,
En toegejuicht van alle kanten,
Gelijk een Zonne, die om hoog
Naar 't onweêr neêrstaalt op ons oog.
| |
II. Tegenzang.De Ryxgeweldenaar heeft uit,
In rook met zyn gezag verdwenen,
Gelyk een Simeï gestuit,
Die David vloekte en wierp met steenen.
Zoo tuimelde Absolon weleer
Uit's Vaders troon van hem bezeten,
Nalatende eene onfeilbre leer
Dat God geen onrecht kan vergeten:
Een spiegel, om niet meer den staf
Een' wettelyken Heer t'ontwringen.
Daar leid hy nu in 't donker graf.
Wat baaten hem die groote dingen?
Die ras verslensten eerekrans?
Hoe is zyn Monarchy verstooven,
En met zyn sterven al zyn glans
En staat en heerlykheid aan 't dooven?
Men offre dank aan onzen God,
Den wisselaar van 's Werelds lot.
| |
Toezang.Doorluchte telg van Stuarts huis,
Schep moed; d'Almachtige daar boven
Schynt nu gezint al 't krygsgedruis
| |
[pagina 337]
| |
Door eenen stillen peis te dooven,
Te zegenen uw vaders Hof;
Terwyl uw jonge Neef te Leiden
Vast yvert naar geleertheids lof
In Pallas letterryke weiden,
En 't land versteeken van zyn hooft,
Waar op het onlangs ging braveeren,
Een vasten toeverlaat belooft
Om donkre buyen af te keeren.
Men wensche dat hy weelig bloei'
En met zyn' Oom in wysheid groei'.
F.V.H,
|
|