Nederduitse en Latynse keurdigten


Ter gedachtenisse Van den Heere Mattheus van den Broek, Burgermeester der Stad Dordregt. HOE legt der borgren moet gezonken. Nu van den Broek in 't graf geklonken, Het hart van yder hout in druk. En droefheid, buiten maat gestegen! Elk zucht op 't missen van dien zegen. Het Raathuis voelt dit ongeluk, En schreit vergeefs met bloedige oogen. Om zulk een Staatheer, ons ontoogen. Gelyk zyn glorie aan het wassen Zich spreidde aan 's aardryx uiterste assen, Gevoert op wieken van de Faam; Zoo stygt de droefheid aan de wolken By inheemsche en uitheemsche volken, Die immer hoorden zynen naam. Maar Neêrland, aan zyn deugt verbonden, Voelt best de slagen van die wonden. Dat zal zyn' naam in parkementen Der onvergankelijkheid prenten: Daar hy aan d'eeuwigheid gewyd. En van zyn zorg en quaal genezen, Geen nare stormen heeft te vreezen, Of 't buldren van de zwarte Nyd En Staatzucht, die den band der landen Van een durft ryten met haar tanden.
[pagina 215]
Een man, wiens trou, aan ons gebleken, De welvaart van de Stad holp queken, Verdient een graf van Diamant Zyn deugt, zoo braaf gewoon d'altaren Der goude Vryheid te bewaren, Van geene nevelen vermant, Staat in het dankbaar hart geschreven Der borgren, daarze altijd zal leven. D. van Hoogstraten.