Nederduitse en Latynse keurdigten

Tegens al die duistre Ligten
Die men doorgaans brant ziet stigten:
En met een ook goeden raat,
Om te myden zulken quaat.

HOe ziet men dus de Gommaristen,
Met de Arreminianen twisten?
Heel Rotterdam dat staat in roer,
Om dat haar BRANT ten grave voer.
Aan d'eene kant ziet men Poëten.
Meer schryven, dan zy zeiver weten,
In 't roemen door het gantsche Land,
Haar kort gestorven Predikant.
Den andren weer, die schrijft daar tegen,
Dat daar niet veel is aangelegen,
En dat den Hemel veer deê 't best,
Dat hy hem weg nam. Want een Pest
Van Scheuring en van Dwaalgedagten,
Dat was'er nog uit hem te wagten,
Dus brengt daar yder een zijn schoon,
Met opgepronkte reên ten toon.
Die van het broetsel van Calvyn is,
Zeit, dat de beste Leer de zyn is,
En d'Armianen en Socyn
Die trekken t'samen eene lyn,
En zeggen tot haar eens gezinden,
Dat 't regte is by haar te vinden,
Dewijl den Luther en Minnist
Vast gaan als in de sneeuw gepist,

[p. 199]

 

En zouwen wel een oordeel vellen,

 

Maar wyl z' aan d'eene kant wat hellen,

 

Zoo vinden zy haar hert bezwaart,

 

En 't vreezen maakt haar wat vervaart;

 

Dat Callevyn aan 't roer gezeten,

 

Haar met een Geuse El mogt meten,

 

Dies denkt elk een van haar het best

 

Te zyn, te blyven in zyn nest,

 

En wagten zoo met stil te leven,

 

Wat uitslag, dat de zaak zal geven.

 

Ons, die 't dus hadden aangezien,

 

Dogt tyd te zyn ons hulp te bien,

 

Aan duisende verdwaalde Schapen,

 

Die zonder trouwe Harders slapen.

 

Treet in tot ons, verdoolde vee,

 

Ons stalling staat voor u al ree,

 

Als g' ons uw misdaat wilt ontdekken,

 

Zoo kan 't u voor betaling strekken.

 

Hier heeft men noit met Broers getwist,

 

Nog op malkanders graf gepist,

 

En die by ons het leven staken,

 

Die hebben duisende voorspraken,

 

Ja zelfs de Moeder van ons Heer,

 

Ey! zegt my dog wat wilje meer?

Nou is 't myn beurt.