Nederduitse en Latynse keurdigten

[p. 196]

Water om den Brant te blussen;
En dat wrev'lig volk te sussen,
Dat zoo twist door 't gantsche Lant
Over d'uitgeblusten Brant.

Furit omnis turba, suoque Marte cadunt subiti per mutua vulner a fratres.

DAar twist dat scheurziek volk weer heen,
Daar is de Hel weer op de been.

Daar is Armyn en al zyn knegten

Met Zwingel en Calvyn aan 't vegten.

Ay! zie hoe Beez' en Gommar lagt.
Armyn dien bloet leit buiten kragt.

Hy zogt zyn Kerk door Brant te stigten.

De Brant gaat uit: nu moet hy zwigten;

Want al zyn hoop was in dien Brant,
Noit zag men zulk een man in 't Land.

Nu scherpt Armyn zyn pen tot Digten

En meent wat wonders uit te rigten:

Al wat hier iet van rymen weet,
Zyn brein tot lof van Brant besteet.

Maar Gommar met zyn Consistorie

Beschimpt den man, en stuit zyn glorie,

En agt de lessen van dien Klerk
Niet meer als was 't maar kinderwerk:

Spot met zyn redekavelingen,

Die noit op vaste gronden gingen:

En schelt het grontwerk van zyn roem;
Maar voor een opgepronkte bloem.

't Is waar, hy plag veel wints te breken:

Zyn giadde tong was vlug in 't spreken:

Dog 't waren woorden zonder pit,
Schynreden daar niet op en zit.

Zoo swetsen vast Calvyns Trawanten

Ter trots en spyt der Remonstranten:

[p. 197]

 

Met koomt 'er weer een ander Quant,

 

Vol yvers tot dien grooten Brant,

 

En krytz' alle uit voor lastertongen,

 

Die na 's mans eer en glorie dongen.

 

Zyn wraakzugt trof Heer Zwingel juist,

 

Die met den degen in den vuist

 

Zyn Evangelie had gaan preken.

 

Dat moet Calvyn in d'oogen leken.

 

Hy swetst op Luther en Calvyn,

 

En toont zig makker van Socyn.

 

Wel lieve Maats waar toe dat schelden;

 

't Zyn immers alle uwe Oorlogshelden?

 

Luther, Calvyn, Armyn en Brant,

 

En Grootekerks en Remonstrant:

 

't Was immers volk van eener veren,

 

Die 't Pausdom quamen Reformeeren,

 

Zie waar uw yver u verrukt,

 

Terwyl gy dus elkand'ren plukt:

 

Indien de wagen zoo wil hollen

 

Zoo raakt gy t'saam aan 't zuizebollen,

 

En stort elkand'ren in de gragt,

 

Daar 't Pausdom in zyn vuist om lagt.

 

Dog gaâ slegs voort: 't is zoo begonnen,

 

En 't moet zoo worden afgesponnen,

 

Gy schynt van 't aartze Cadmus-rot,

 

Dat voortgesproten op een bot

 

Weer haast door onderlinge wonden

 

Wierd schielyk in den gront verslonden.

 

Een twist gezint en wrev'lig Paar,

 

Al stoftge op waarheids Evenaar.

 

Wat zal men dog van dommekragten,

 

Als twist en Kerk-krakkeel verwagten;

 

Had u de tweedragt niet geluft,

 

Gods Heil'ge Kerk was nog in rust.

 

Ik moest u elk een teugel stellen.

 

Die beugel zal u bêy wel knellen.

 

En zoo gy daar om plaats krakkeelt,

 

En dat het sluiten u verveelt:

 

Zoo denk eens op de ruime weiden,

 

Waar uit ge u blindlings liet verleiden,

[p. 198]

 

En keer weer tot uws Moeders schoot,

 

En blijf haar by tot in de Dood.

 

Zoo zeilt gy weêr langs Waarheids kusten,

 

Na 't Vrederyk, daar 't al zal rusten.

Ten dienst der Cadmusbroeders.