|
| |
| |
| |
Zegekroon voor de Edele Mogende Heeren's Hofs van Vriesland,
over de Edelmoedige ontslaking van Simon Pietersz. Bonk.
Quorum melior sententiae menti.
O groote ziel, en Heldenaart,
Vorst Willem, hoogberoemde Vader
Des Vaderlands! door welk een ader,
Waar van uw asch den geur bewaart,
Ontsprong die yver, die den dwang,
En helschen indrang des gewetens
Verplette, en boeide aan stale ketens
Dat schrikdier van 's Lands ondergang:
Die onder 't heffen van den hoed
Der Vryheid op hun Zegestanders,
Voor al tot heil der Nederlanders,
Stont voor de vryheid van 't gemoed:
Gy hebt dar heerlyk Staatsgebouw,
Waar by 't zoo wel zig heeft bevonden,
Met regt gelegt op deze gronden,
Op dat het nimmer wank'len zouw.
Gelyk de Landman zelf, die 't zaat
Der Godsdienst hier eerst wierp in d'aarden,
Dog tusschen Mutsaarden en Zwaarden,
Aldus begrypt en meê verstaat.
Dies hegt hy aan den eersten band,
En 't rigtsnoer der Belydenisse,
De volle vryheid van 't gewisse,
En kent geen Heer of Dwingland,
| |
| |
Die hem dat onwaardeerlyk goed,
Met bloed'ge wetten op te dringen,
Is magtig uit de hand te wringen
Door sterker noodwet van 't gemoed:
't Gemoed dat God aleen verpand,
Na diens bevelen zig moet rigten.
Hier weet de lyder van geen zwigten,
Hier staat hy pal, hier hout hy stant.
En wist men toen in 't schemerligt,
Dat schrik dier met zyn gryns te ontblooten?
Wie hout dan nu 't gezigt gesloten,
Als of't te sterk viel in 't gezigt?
Of zou in zulk een zonneschyn,
Den held'ren dag zoo hoog gereezen,
Dit schrik gedrogt zig weer doen vreezen?
Dat als een alverdelgend zwyn,
Den grond verwoest en ommewroet
Den grond der vrye Landgewesten;
Als zogt het zig weer vet te mesten,
In menschverdelgend moord en bloed:
Geweetensdwang dat booze beest
Scheen weêr te leggen op zyn luymen,
Daar 't bliktant en begint te schuymen,
En om zyn dolheid wierd gevreest,
En zoekt uit Stinkpoel en Moeras
Zijn voedzel, daar men 't met veragting,
Gelyk een dier geschikt tot slagting,
Zag wroeten in dien modderplats:
Hoewel een ander oog te wagt,
En uitgestrekt op 't stuur der zaaken,
Dat Schrikdier gaâ slaat in 't bewaaken,
En om dees yd'le poging lagt:
Dit blykt aan 't Ed'le Staatsbeleid,
In 't heerlyk Hoff der vrye Friezen,
't Zy wie'er bloed of wrevel bliezen,
Dit muilband die vermételheid.
Dats rustig na den Ed'len aard
Der Landaard, die van ouds zig, buiten
Bedwang der Synodaal besluiten,
In vryheid by hun Recht bewaard
| |
| |
Met reden, want door overwigt
Van reden word dat Hoff bewoogen,
Ook nu te zien uit andere oogen,
Dan daar men 't slyk leid op 't gezigt:
Niet's Heeren slyk, maar zulk een slyk,
Dat, schoon voor oogenzalf geprezen,
Geen vliezen licht, maar blind doet wezen
Meer dan voorheene, en te gelyk
Daar d'eene blinde d'ander leid
Hen neêrstort. Meint gy dus ô blinden!
Der blinden leidsluy 't pad te vinden?
Weg, weg met deze uitzinnigheid:
Een ander glans, een ander dag,
Op 't ligt der Euangelistralen
Ontsteken, hoed den voet voor dwalen
Van 't oog, dat rustig opwaards zag;
Gelyk het oog der Overheid
Dit gade slaat, en door Gods zegen
Des magtig is, en blyst genegen,
Waar van zig zoo den kragt verspreid;
Dat heerlyk op den hoogsten trap
Gemoedsbeleving, tugt en waarheid
Hier openstaan in kragt en klaarheid,
En buiten dwang van rekenschap:
Als die alleen aan God behoort;
Die niemand met die magt bevoordeelt,
Dat d'een den and'ren dienaar oordeelt;
Ja die 't veroordeeld in zyn woord;
Dat 't zyze vallen, 't zyze staau,
Een knegt zig moey met's Heeren knegten,
Die magtig is hen op te regten,
En hen vooral verbiet te slaan.
ô Vadren 's Lands! ô wat geluit
Zal ik tot uwen lof doen hooren,
Dat dus de vryheid word herboren,
En't woedent ongediert gestuit!
ô Welk een vreugd dat my gebeurd!
Geregtig u de kruin te sieren;
Met onverwelkbare eerlauwrieren;
Dan dat men moede en afgetreurd,
| |
| |
Uit innig hertsbeweging schonk,
Gevlogten ter gedagtenisse
Om 't palstaande ongekreukt gewisse,
Een Martelkroon, aan Simon Bonk.
|
|
Auteursrechtvrij