Nederduitse en Latynse keurdigten

Op 't vermoorden der Heeren de Witten.

DEez Zaterdag, voor hondert jaar,
Wiert een gelyke drift gewaar;
Wanneer Parys haar moordgemartel
Toereedende op den Zonnendag
De Zeegfeest vierde van St. Bartel,
Maar met een droef en naar geklag,
Voor die 't herformt geloof beleden;
En yvert dit geloof op heden
Met blydschap op den zelven voet
In gruw'lykheen van moord en bloed?
Hoe komt het blat dus omgeslagen!
Of is 't veel ligt, om dat de Kerk
Nu mann'lyk in't geloof, en sterk,
Dees vaste spyze kan verdragen?

Of is zyn Hoogheid zelf misschien

Belust na 't leven eens te zien,
Hoe 't bloed, waar uit hy is gesproten
Van Vaders en van Moeders zy,
Door moorders handen is vergoten,
Hy kan het lyk van Kolingny,

[p. 105]

 

Den schoot van Willem, Hendriks leven

 

Aan't moortmes in zyn koets gebleven,

 

En Karel op het Moordschavot

 

Onwettig door de byl geknot,

 

Al grootevaars van zynen bloede,

 

Volmaakt bezien in deze twee;

 

Daar 't voorwerp van zyn eige wee,

 

Hem wort getoont in zulken woede:

 

 

 

Of is't, om dat hy dus bestap

 

De tweede en derde en vierde trap

 

Van't bloed? en schynt in't bloed te smoren;

 

Hy kan hier op dezelve wys

 

Zyn oogen voeden en zyn ooren,

 

Gelyk de Koning te Parys.

 

O schriklyk en verwoet aanschouwen!

 

Maar moet met een ook't end' onthouwen

 

Van Karel, wien de zigtb're wraak

 

Des Hemels trof in deze zaak:

 

Wanneer op't ende van zyn leven,

 

Al d'openingen van zyn lyf,

 

Tot straf der moordlust, aan't bedryf

 

Der moord te kennen, bloed uitgeven.

 

 

 

J. Oudaan.