Nederlandsch Museum. Derde Reeks. Jaargang 4

[p. 321]

De liederen van Jan I⁽¹⁾, Hertog van Brabant,
Op muziek gebracht door Fl. Van Duyse.

III.

(1) Vervolg, zie Nederlandsch Museum, 4^e aflev., 1890, blz. 218.

[p. 322]

[p. 323]

[p. 324]

On-ghe-lijk staet ons die moet,
mi en-ten cle-nen wout-vo-ghel-ki-nen, want si vrouwen hen der bloet,
diese u-ten as-ten sien schi-nen,
daer on-der si wil-len ru-wen de-sen eoe-len mei en-de ver-nie-wen haer ghe-sanc ent haer ghe-schrei.
Em-mer die-nen son-der loon, dats ja-mer-lic: wet-it,

Un-ge-lich stet uns der muot,
mir und den klei-nen walt-vo-ge-li-nen, wan si vröuwent sich der bluot,
die s'uz den esten sehent schi-nen,
dar un-der si wel-lent ruo-wen di-sen kue-len mei-en und er-niu-wen ir ge-sank unt ir ge-schrei-en Ie mer die-nen sun-der lon,
dast ja-mer-lich: wis-set ir,

Ic wil em-mer bil-ven staet en-de en wil haer niet ont-wen-ken;
loont si mi met mis-se-daet, wee, wes sal ic dan ghe-den-ken? Neen,
vrou Ve-nus, laet ont-fer-men di, en-de bid die lie-ve,
dat si troos-te mi Em-mer

Ich wil ie mer bli-ven stae-te und en-wil ir niht ent-wen-ken;
lont si mir mit mis-se-tae-te we,
wes sol ich dan ge-den-ken? Nein,
vrou-we Ve-nus, laz er-bar-men dich, unt bi-te die lie-ben,
daz si troes-te mich. Ie mer

Ic moet em-mer dra-ghen quael nacht en-de dach en-de tal-len ston-den.
Dat doet mi haet min-ne-strael, die ver-ver-schet mi-ne won-den;
die staen on-ver-bon-den, dats al te haert:
nu alr-ierst so jaech ic op-ter we-der-vaert.
Em-mer wie dat heeft ghe-daen? Siet, dat ben ic.

Ich muoz ie mer tra-gen kwa-le naht unt tag unt z'al-len stun-den;
daz tnot mir ir min-ne-stra-le, diu er-vris-chet mi-ne wun-den;
die stent un-ver-bun-den, dast al ze hart: nu alr-erst so jage ich uf der wi-der-vart.
Ie-mer wer daz hat ge-tan? Seht.daz bin ich.

[p. 325]

IV.

[p. 326]

[p. 327]

Jonc-frou e-der, goe-der-tie-ren,
wael ghe-ra-ket van ma-nie-ren als ghi ghe-biedt,
so sal ic vie-ren ver-noy, daer ic ben in-ne.
Dat ic suS moet que-len, dat doet mi lie-ve min-ne,
in cans mi ghe-he-len; ghe-waer-lic ic ont-sin-ne.

Jonk vrouwe e-del, guo-ter di-ren, wol ge-ra-ket van ma-nie-ren,
als ir ge-biet, so sal icg vi-ren für-noi, dar ich bin in-ne.
Daz ich sus muoz kwein, daz tuot mir lie-biu min-ne,
in kan'z mir ge-heln; gwer-lich ich ent sin-ne.

U vri ei-ghen wil ic we-sen, weet voor-waer,
in cans ghe-ne-sen, ten si al-so,
dat ic in de-sen troost moghe aen u ghe-win-nen.

Iu-wer ei-geu wil ich we-sen, wist vür war, in' kan's ge-ne-sen.
Ez ensi al-so, daz ich in de-sen trost müge an ir ge-Win-nen.

(wordt voortgezet.)