Nederlandsch Museum. Derde Reeks. Jaargang 4

[p. 255]

Het Weezenlied⁽¹⁾.
Kindercantate voor koren en orkest.

Op onze kleine, reine woon,
Als hemeldauw, de zegen viel;
En schoon somtijds het tot ons griefde,
Toch zat de vrede er op den troon;
Toch bleef de hoop in onze ziel,
Gesust door moeders warme liefde.

Hoe zalig was het rond den haard,
Wen 's avonds de arbeid was volbracht
En geen verzuim 't geweten smartte!
Dan waren wij in vreugd vergaard;
Dan vloeiden troost en goedheid zacht
Als honig uit het vaderharte.

(1) Deze cantate, getoonzet door den heer Albert Devleeshouwer, en opgedragen aan den heer G. Gits, Schepen van Antwerpen en Voorzitter der maatschappij De Vrienden der Weezen, is, den 16 Maart l.l., in de groote zaal der Koninklijke Harmonie te Antwerpen, door de jongens en meisjes der weesgestichten en het orkest van den Koninklijken Schouwburg met den grootsten bijval uitgevoerd geweest. Wij vernemen, dat er zeer denkelijk ook te Gent, eene uitvoering van Het Weezenlied zal plaats hebben.

[p. 256]

Meisjes.

 

Wij waren moeders heil en zegen,

 

Haar zoetste vreugd, haar duurste pand.

En vader leidde ons bij de hand,
Het leven in, langs rechte wegen.

Wij groeiden

En bloeiden

Als 't jeugdig klimop,

Dat weeldrig, langs oever en zoom,
Gesteund door den machtigen boom,
Gevoed door den lavenden drop,
Gekoesterd door 't milderend licht,
Zijn ranken en looverkens hernelwaarts richt.

Toen schoof het somber wolkgevaart'
Een doodensluier voor de zon; en koud
En eendig werd het rond den haard.....
De winden huilden door het woud;
De bliksem sloeg den eik ten grond.....
Maar 't veil, dat zijnen stam omwond,
Hebt Gij verplant in uwen gaard.

Dáár rijst de zon met nieuwen gloed;
Dáár valt de dauw in overvloed;
Dáár wiegt de wind het bloemken zacht,
Dáár vindt het veil weer steun en kracht
En weeldrig heft het blad en knop

Ten hemel op!

[p. 257]

Dubbel koor

Wij komen u roemen;
Wij brengen u bloemen;
Wij zullen u roemen
En zegenend noemen
Zoolang ons het harte zal slaan.

Wij komen u danken
In hartige klanken;
Wij zullen u danken,
Als mannen, niet wanken,
Getrouw aan uw vroedig vermaan.

U roemen als een bron

Van heilgenot en levenslust;

U roemen als de zon,

Die 't zaad, dat in de voren rust,

Ontkiemen doet;

Die 't bloemken streelend wakker kust

En vruchten schenkt in overvloed.

U roemen,

Wen 't morgenrood door 't venster lacht
En wij verheugd aan 't werken gaan;

U zegenend noemen,

Des zomers, als de vruchten pracht -
En weeldevol te blozen staan
En wij in ons gezin, met vlijt,

Vergaren

En sparen

En zorgen voor den wintertijd!

En drijven we later den ploeg door het zand,
Of nemen we hamer en beitel ter hand;
Het bliksemend zwaard voor ons dierbare land;
Wij zullen steeds dankbaar gedenken

Uw heilzame wenken,

Uw vroedig vermaan,

Hoe Gij ons de Vrijheid hebt leeren verstaan.

[p. 258]

Allen.

 

Liefdadigheid, aanbeden wezen,

 

O milde zon, uit God gerezen,

 

Verspreid uw stralen over gansch deze aard.

 

Doe 't zaadje kiemen in den levensgaard;

 

De bloemen bloeien, de vruchten rijpen allerwegen;

 

Giet balsem op de wond, verzacht de zielepijn;

 

Geef moed, om in den zwaren kamp het tot te tarten;

 

Pleng heinde en ver uw wonderschat, uw troost en zegen;

 

Leg wijsheid in de hoofden, blijheid in de harten,

 

En maak dat alle menschen ware broeders zijn!

 

 

 

Antwerpen, 1889.

 

Jacob Stinissen.