Nederlandsch Museum. Derde Reeks. Jaargang 3

[p. 55]

Mishawaka.
Amerikaansche legende.

Sedert het opgaan der zon vochten de Illinois als helden tegen den veroveraar; edoch, door het getal der vijanden en de volmaaktheid van dezer wapens overwonnen, langs alle kanten dooden en gekwetsten latend, en van lieverlede tot een handvol dapperen versmolten, bleven zij eindelijk slechts met tweëen meer, twee sombere, ongetemde martelaren, die zich, als twee vervolgde wilde dieren, achter een hoogen stapel dooden, op een lang en eng schiereilandje van den Mississipi, hunne uiterste schuilplaats, verborgen hadden. Sinds drie uren hielden zij daar den vijand in bedwang, zeker van te sterven, maar aan hun lot onderworpen en met hunne laatste pijlen deze der overwinnaars doodend, welke zich op het smalle reepje gronds dorsten wagen.

De zon ging op dit oogenblik in 't Westen onder en hare laatste stralen, als purper en goud, beglansden met eene onvergelijkbare glorie dat tevens akelig en grootsch schouwspel: in het verschiet, als grens der naakte, onafmetelijke ‘prairie’ eene lage, blauwachtige lijn van oerwouden; in 't middelpunt, in eene overgroote renbaan, het zegepralend leger, met wapens en banieren en daar, achter den stapel

[p. 56]

dooden en gekwetsten, de beide neêrgehurkte wilden met hunne naakte beenen, met hunne pluimen op het hoofd, met hunne dreigend naar den vijand uitgestoken bogens.

Alsdan, bij het zicht van dit overheerlijk tafereel en in die afwachting des onverbiddelijken doods, maakte zich eene zonderlinge hersenschim van den geest der twee barbaren meester. Het kwam hun eensklaps voor, als zagen zij uit 't midden van de rangen der veroveraars de Manitous der Wraak opstaan en tot hen naderen. Een angstvallige, onverwinbare schrik greep hen aan; zij sidderden, zij sprongen recht en zij, die gedurende dien noodlottigen dag, duizendmaal den dood hadden getart, slaakten een vreeselijken kreet, hunnen doodskreet, en vluchtten in de ‘prairie’.

Twintig kogels sisten rond hunne ooren. Geen enkele trof hen. Als zinneloos ijlden zij voort. Van het leger, evenals van eenen ijsberg een sneeuwklomp zich afzondert, had zich een detachement losgemaakt, dat hen achtervolgde. Eene doffe trappeling deed den grond daveren; maar de twee wilden, vlug als gazellen, behielden hun voordeel, [w]onnen zelfs ruimte en verdwenen meer en meer in het verschiet, terwijl hunne scherpe, in schilderachtige flarden gedrapeerde, en als 't ware vliegende silhouetten, zich kleiner en kleiner op den purperen gezichteinder afteekenden. Over de weide een reusachtigen halven cirkel beschrijvend, kwamen zij eindelijk aan den rand van het oerwoud en verdwenen er in.

_**_*

De landverhuizing, stap op stap den zegetocht der legeren volgend, kwam zich in deze gewesten neêrzetten. Een tijdelijke neerzetting althans, enkel uit houthakkers en jagers der ‘prairie’ samengesteld, een dier Amerikaansche dorpen, welke vijf of zes houten hutten tellen, welke nog met geenen naam gedoopt zijn, welke nog geene vrouwen hebben.

[p. 57]

En juist dit laatste - het totaal gebrek aan vrouwen - dat, hen van het eenige genot beroovend, dat zij in deze wildernissen konden smaken, daarenboven, op den duur, ook hunne poging van kolonisatie zou verijdelen, was de groote bekommering der uitwijkelingen. Vruchteloos hadden zij gepoogd er te doen komen. Niet eene dorst of wilde zich in die alsdan verre gewesten wagen, en, ten slotte, niet meer wetend, hoe haar aangelokt, kwamen zij op de gedachte, haar door hoogmoed te verleiden. Zij deden in de schaarsche dagbladen der Unie - en in dien tijd bezaten ze dat recht - aankondigen dat ‘hunne stad’ den naam zou krijgen van de eerste vrouw, die er zou komen wonen. En nogmaals bleven zij in afwachting.

_**_*

Middelerwijl nochtans hield het bestaan der beide wilden in het woud - bestaan waarvan de landverhuizers kennis hadden - deze aan het werk. Reeds meermaals, doch telkens zonder uitslag hadden zij hen nagejaagd. Zij hadden echter besloten, dit laatste overblijfsel van den uitgeroeiden stam te vernielen en, met het voornemen er een beslissend einde aan te stellen, drongen zij, op zekeren morgen, met vijf in het oerwoud en vingen eene geregelde klopjacht aan.

Gedurende drie dagen vonden zij niets; maar met het vallen van den vierden dag, terwijl de dalende zon dwars onder de hooge loovers scheen, zagen zij eensklaps, in de onderste takken van eenen boom, iets schitteren en verroeren...Arme wilde!.... terwijl zijn makker ergens in den omtrek op de jacht was of dor hout zocht, was hij daar ingekropen om te waken; en, door de stralen van de ondergaande zon verblind, had hij zich half gekeerd en niet meer omgekeken.... Alle

[p. 58]

vijf de schoten, te gelijk gelost, troffen hem volop in den rug. Als een pak, zonder eenen schreeuw, zonder eenen zucht, viel hij neder.

Met zegekreten liepen de jagers naar het lijk. Doch in eens bleven zij staan. Aan den hals des jongen krijgers hadden zij een welbekend symbool ontwaard, twee parelsnoeren, het eene groen, het andere rood, wat bij de Indianen zeggen wil: 'k Heb een dubbel geluk, Hoop en Liefde.

Liefde!... maar dan waren zij meer dan getweëen in het woud! Vrouwen hadden er hen gevolgd!.... En, zonder aarzelen, vol van die gedachte, ijlden de moordenaars vooruit.

Zij zochten naar den tweeden wilde. En, listig als Roodhuiden zelven, hadden zij weldra op 't mos zijn spoor ontdekt en herkend. Als jachthonden, met het aangezicht tegen den grond, volgden zij dit; en eensklaps, in eene opene plaats gekomen, ontstond er eene korte verwarring: iets, dat schier onzichtbaar was van vlugheid sprong uit de bramen op; een paar geweerschoten knalden en, terwijl een lange ijselijke gil de lucht verscheurde, stortte er een bloedend lichaam ten gronde neder. Juichend snelden de jagers toe; maar voor de tweede maal bleven zij pal en aanstaarden zij stom, met wijd opengespalkte oogen, het wreed en jammerlijk tooneel, welk zich daar voor hen ontrolde.

Aan den voet van eenen reusachtigen eik, op het mos ineengezegen, lag het zieltogend slachtoffer uitgestrekt. Het was eene vrouw. Onmiddellijk herkenden zij in haar den gewonen gezel van den andere. Door de franjen der schilderachtige, gescheurde lomp, die haar het lijf bedekte, hing daar een boezem, bruin en bloedend. Over het aldus geopend hart gezonken, scheen haar hoofd, een krachtig, heerlijk hoofd, roodkoperkleurig van huid, nachtzwart van haar, te rusten; en rondom nek en hals, kronkelden als

[p. 59]

twee serpenten, twee groote parelsnoeren, het eene rood, het ander groen, - de Liefde en de Hoop, juist dezelfde als deze van den jongen wilde.

De jagers, aan den grond genageld, keken en begrepen. Hij was de man; zij de vrouw. En in hunne blinde woestheid hadden zij hen alle twee gedood, hadden zij de eenige vrouw geveld, die op hun grondgebied leefde.

Alsdan, aan een zonderlingen inval gehoorzamend en, ziende dat de stervende nog ademde, boog een der jagers over haar neêr en vroeg haar in Indiaansche taal:

‘Hoe heet gij?’

Hare oogen, reeds uitgedoofd en zonder glans, gelijk fluweel, gingen een oogenblik half open en eene onbeschrijflijke uitdrukking scheen over haar gelaat te zweven. Met krachtsinspanning ontsloot zij half den mond en, als een zucht van smart, door eene flauwe klacht gevolgd, stierf er een woord op hare lippen:

‘Mish..... awaka...’.

De ruwe pioniers, door eerbied en bangheid geslagen, zagen elkander aan. Een zelfde besluit was op hunne aangezichten leesbaar. Aan hunne belofte getrouw, zou hunne stad den naam dragen van de eerste vrouw, die er gewoond had, van de arme martelares, wier bloed zij zoo nutteloos vergoten hadden.

En aldus werd de stad Mishawaka gesticht.

Cyriel Buysse.