Nederlandsch Museum. Derde Reeks. Jaargang 3

[p. 366]

Langs de Zee.
Drie sonnetten van Jacob Stinissen.

I.
Damme.

Eene enkle straat, een wijde, treurig-stil en
Verlaten als de wegel door een laar.
Links 't mossig beeld van d'ouden harpenaar,
Wiens woord het valsche Walsche⁽¹⁾ hart deed rillen.

Daar achter 't raadhuis; deels, door kwaden wil en
Verval, ontaard in stal en schuur; alwaar
Het kloeke vee zich wentelt door elkaar
En 't boerenvolk zich uitlaat naar zijn grillen.

En verder half in puin de kerk: de stede
Waar Maerlant slaapt, en 's avonds d'uil alléen
Men hoort; als steeg uit 't graf een droef geween.

(1) ‘Die scone valsce walsce poëten.’ Maerlant ‘Spieghel-Historiael.’

[p. 367]

 

Gesloopte vesten, diep verslijkte reede;

 

Verwoesting, sombere treurnis, hoopen steen:

 

Zoo thans het prachtig Damme van voorheen!

 

 

 

Damme, September 1888.

II.
Ter Doest.

Een prettig huis met leiendak; een gaarde
Met blozend, geurend ooft ter linkerhand;
En leven, liefde en zang ten allen kant;
Waar eertijds als een schim de monnik waarde.

En rechts, de weidsche schuur, de aloud vermaarde;
Met pijlers, eiken kap en hechten wand;
Eene echte Cereskerk, in Vlaamschen trant,
Waarin de kloosterproost de tienden gaarde.

Zoo schuilt in welig groen, de grijze abdij,
Waar als de mot men leefde in cel en pij,
En thans het heilig werk verheugt en adelt.

‘Ter Doest’, waar toch het hart niet was ontmand,
Maar vurig klopte voor het vaderland;
En 't vlugste ros ten strijde werd gezadeld⁽¹⁾.

Ter Doest (Lischweghe), September 1888.

(1) In den Guldensporenslag, onderscheidde zich vooral Willem van Saeftinghe, monnik van ‘Ter Doest’. Hij haalde het beste paard uit den stal en snelde naar ‘Groeninghe’. Van hem getuigt Vaernewyck ‘dat hy emmer getoocht hadde, datter wel een vroom ruyters harte onder eene cappe mach schuylen.’

[p. 368]

III.
Blankenberge.

Hoezee! ik zie u weer, bekoorlik plekje grond,
Zoo tooverachtig schoon aan Vlaandrens kust gelegen:
Uw lachend strand, uw mulle duin, uw kronkelwegen;
De goudgekuifde golf, den blauwen horizont.

Ik heb in uw nabijheid, 't harte soms gewond,
- Gelijk de held ter wilde zee - geworsteld tegen
't Geweld der baren; toch bleef mij de zege en zegen
Er mede; dank den moed, dien mij de liefde zond.

Ik zag, van op uw duin, mijn lentezonne klimmen,
Een schat van paerlen strooien in mijn levenszee;
En 'k droomde, dat geen storm mij ooit zou tegengrimmen.

En sedert zijn er maanden, jaren heengevlogen;
Maar telkens ik u wederzie, o kalme ree!
Herdenk ik mijn voorheen en 'k voel me diep bewogen.

Blankenberge, September 1888.