|
| |
| |
| |
Een Minnaer over-straet in
een-saemheyt by nacht
Ontrent sijn Nymphkens deur stort uyt sijn droeve
klacht.
Stemme: O schoonste personagie:
ALs d'nacht haer droeve deecken
Rontsom verspreyt op alderhande dieren
Op Velden, Bergh, en beecken,
En op Neptuni ruyschende Revieren,
En als het al,, hier op dit Dal,,
Door Orpheus is in vreden,
2. Dan moet ick achter straeten
Onçingelt met veel droefheyts treurigh dolen,
En mijn suchtjens uyt laeten,
Die daeghs in 't hert seer diep liggen verholen
En storten veur,, u doove deur,,
Gemenght met lauwe traenen,
3. Men hoort nu Thyas waeter
Niet alsmē s'daghs, so springē, eñstroomē
Men hoort oock geen geschaeter
Van't pluymgediert in hovē ofte boomē
De wilde zee,, is nu in vree,,
| |
| |
Soo word'ick las! rontom aen alle syden lijden
Van hoop en vrees bestreden;
De hoop geeft moet, de vrees belooft mij
Lieff geeft toch raet,, eer mijnen draet,,
Die d'menschen draeden spinnen
5. Wat klaegh ick voor des deuren;
Mijn klachten worden niet eens gae geslaegen
My sal geen troost gebeuren.
Ick moet het liefdes pack al-eenich draegen
Het wanckel-baer,, is nu de waer,,
Waerom de Vrienden stryden,
6. Nu ligh ick heel ontbonden
Van ancxt, en vrees van droefhyt, en van duchtē
Niet denckende op mijn wonden
Niet pysende op mijn we enē, en suchtē
t' Baldaedigh hert,, denckt op geen smert
Die mijn ziel komt door-knaegen;
Mijn suchten, en mijn weenen
7. Adieu ick moet nu scheyden
Ick sien Diana gaet haer Broeder tegen
Den dauw daelt neer gelijck een dichten regen,
| |
| |
Het Firmament,, is heel gewent,,
Phaebus wryft op sijn oogen,
Hebt met u slaef der slaeven
Mijn twyfeligh gemoet vast, om, en om gedreven
En weet niet of het wilt het leven of de
doot,
In dien ick leef, soo wordt mijn
lijden veel te groot,
In dîen ick sterf, helaes! soo moet ick my begeven
Om sonder haer te sijn, om wien ick wensch te
leven;
Sterf ick, wat win ick dan? als
dat ick selfs verstoot
De hoop die my noch vloedt, en
tot een beter noot.
Leef ick, soo kan ick niet als herten leet
beleven.
Ach dit's een hert gelach, en
een on-myd lijck quaet.
Dat mijn vreet ongeval, en
jammerlijcken staet
Door leven, noch door doodt, niet kan ten eynde komen,
Ten sy mijn het getraen 't bevrosen kaut gemoet
Van mijn versteende Lief eens
wat ont' dooyen doet
En hier toe is my noch de hoop by naer ontnomen.
|
|
Auteursrechtvrij