Den minnelijcken roosen-knop

[p. 53]

Een Vrouwe woordt (soo men 't bevindt:)
Is min te achten als den windt.

Stemme: Treuren is my groot verdriet.

DIe de Vrouwkens aert besiet,

't Is al niet,

Al wat hope ons kan beloven;
Vrouwen woorden sijn maer windt
Ick bevindt
Eerst gelieft en haest weer vervlogen.

2. Soo ontrauwich is 't gedacht,

Midts ick acht,
Dat wy 't laci soo bevinden,
Dat het leste dat sy sien,
Het moet geschien,
Is het eerst dat sy beginden.

3. Die op Vrouwen sich betraut

Hem beraut,
Quaelijck is 't woordt op de lippen,
Of het ander staet weer voor
Aende door
Om licht-veerdigh uyt te slippen.

4. Paelinck g'lathyt by de stert

Is hun hert:
Dus soo plagen sy de herten,
Want een Vrouwe licht verkeert;
Want sy sweert
Raepen vreught in ons smerten.

Een schoone Vrauw, die is een liffelijck loogen,, Een helle voor de ziel, een Hemel voor de oogen

Eē vaegh vier voor de bors, en oock eē nootlijck quaet’ Dat de natuer bemint, en het verstāt versmaet