Den minnelijcken roosen-knop

[p. 22]

Een Minnaer klaeght met druck,, dat hy de doot moet sterven
Om dat hy het geluck,, van sijn Liefs MIN moet derven.

Stemme: Sommes nous pas biens heureux.

ONbewogen steene Rots,

Hoe langh sal het u behaegen,

My gedurigh hooren klaeghen,
Blijven altyt even trots?
En hoe moeghde langer streven
Steenigh hert, vreet Venus Dier?
Sonder eenigh troost te geven
Aen die blaeckt in 't MINNE vier

2. k'Sien gy schroomt den Minnen-brant

Noch mijn suchten, loncken, spreken,
Uwen koelen geest ontsteken
Tegen my blijft gy gekant:
Soo verscheyden geen natueren,
Off sy quaemen over-een;
Onder alle creatueren
Ick besuere dit alleen.

3. Kryght de Bloem een dorre blat

Door te heete Sonne straelen,
Den Bloemmist gaet water haelen
Wordt begoten met het nat:
Ick verslensch, versengh, uyt drooge
Door 't bestraelen van een Vrouw,
Die my weygert ('t wat ick pooge
't Soet besproeyen van haer Dauw.

[p. 23]

 

4. Tyger, Beer, Swyn, Oliphant,

 

Laeten henne vreethyt temmen;

 

Gy my siet in traenen swemmen

 

Blijft vergalt, verdiamant;

 

Siet den mensch op d'aerde cruypen

 

Is genoeghsaem aenden Leeuw;

 

Gy my boogen siet, en stuypen,

 

Jae vergaen als eenen sneeuw.

 

5. Eygender ick my Oordeel

 

Tot het graff, als tot het leven,

 

Want den druck, en vrees bekleven

 

Ja door-ploegen my geheel:

 

Laet med'lijden komen maecken

 

Een rust-plaetse in u hert,

 

Op dat ick eens magh geraecken

 

Uyt een alte droeve smert,

 

6. Want Goddinne, soo ick niet

 

Uwe graci kan verwerven,

 

Wil ick gaen de doot be-erven

 

Als een eynde van 't verdriet,

 

En voor testament u schencken

 

Mijn doodt verwige coleur,

 

Op dat gy saut over-dencken,

 

d'Oorsaeck van dit droef getreur.

 

 

 

Het is een eygen aerdt gestort in alle dingen,

 

De botten vande jeught met krachten uyt te dringen:

 

Geen Landt soo onbewoont, soo geen verwoeste kust,

 

Daer niet en gaet in swangh de soete MINNE lust.