|
| |
Die geduldigh kan verdragen,
Vindt daer-naer eens blijde daghen.
Stemme: Van Brande Marquies.
Geen gesont,, hert gewont,
Als het mijne overschoont
Mijnen Mont,, gansch den gront,
Mijnder Ziele heeft verthoont,
Die my jaeght,, onversaeght,
En gants desperaet,, laet,,
Desen mijnen droeven staet.
| |
| |
Mijnen geest,, onbevreest’
Plach te leven sonder noot:
Alder-meest,, met tempeest’
Vast benaut, tot inde doot;
Maecken vry,, nu dat sy,,
My haut inden last,, vast;
Sucht, en treurt,, anghstich scheurt,,
In benautheyt schier versmacht:
Dus besuert,, my gebuert,,
(Ellendigh mensch) meer dan kracht;
Haeren raet,, oyt versmaet,,
Oft geacht te kleen,, neen,,
Haer ter noot bekent alleen.
Troost soo soet,, die 'tgemoet,,
Geeft de ruste principael,
Edel Bloet,, die my doet,,
Daeghs suchten thien duysent-mael,
Korts hier naer,, werdt troost-baer
Al wat sy bekleeft,, geeft:
Een goet hert tot my waert heeft.
| |
| |
Ick met vlijt,, sijn altyt,,
Dienst-baer vast in haer verbont,
Mijn profyt,, storm, en stryt,,
Wesen sal, terlaester stont:
Dan verdriet,, en geschiet,
Wacht ick goet accoort,, voort,,
Een gesont maeckende woort.
Even vast, groeyt, en wast,,
In mijn hert sonder aff-gaen
(Boven reden) aen-gedaen:
Mijn gequel,, achten spel,,
Wat baet veel geklach,, ach,,
Mijn versuchten eynden mach.
Soo menich grouw Konyn als hippelt op de
Duynen;
Soo menigh Bloem als bloeyt des Somers inde
tuynen;
Soo menigh Schelp als leyt te Pettem aen de Zee,
Soo menigh swaer verdriet is in het Vryen
mee.
|
|
Auteursrechtvrij