De mey-blom of de zomer-spruyt
(ca. 1734)–Anoniem Mey-blom of de zomer-spruyt, De–
AuteursrechtvrijVoys: Folie d’Espanje.
MY lust in ’t lommer van d’hoog Abeelen,
Aen ’t Beekje dat het Duyn-rijk overveen,
Bekabbeld met haer Vloet eens op te speelen
Mijn Roozemondjes Loff vol zinlijkheen.
Gelijk de Willigen schoon staen te prijken,
Nogtans de Blonde Olijv’ is meer in roem,
| |
[pagina 78]
| |
Lavendel Bloem moet voor het Roosje wijken,
Mijn Roosje is op ’t Land een Roozebloem.
Ik vlegt voor haer een krans van Tamerinden,
Van Jasmijn, Violet en Anjelier,
Dat zal ik naer de kunst om ’t Hooft doen Binden,
Dat staen sal trots als Apollo’s Lauwerier.
En zouw ik met zulk loof mijn Lief niet cieren,
Ze is aengenaemer als de Nardus geur,
Behaegde Hercules de Populieren,
Ik min mijn Roosje om haer schoone Cleur.
Een kleur die altijd lieflijk staat te bloozen.
Haer Wangentjes Ziel-roerend net gesneen,
Daer op te prijken staen, de barze Roozen,
Omheynt van Lelymelk op ’t Elpenbeen.
Kom herwaers dan ô Puyk der Herderinnen,
Hoe lange wilt gij nog aen ’t dwaelen gaen,
Of zult ge dan u Tyter nooyt beminnen,
Vlie de eenheit en treet in des deez’ Roozelaen.
Hier ziet ge altijd eene nieuwe Lente bloejen,
Het Aerdrijk prijkt hier altijd eeven schoon,
En om mijn Herders stulp de Pop’lon groejen,
En om de Deur den Wijngaerd groeyt ten toon,
Helaes zoo gy niet komt zoo zijn de velden,
En Bossen van haer heldre glans ontblood,
Ja al de Bomen die haer kruyn ten hemel stelden,
Sie ik ð Rozemond, dan levend dood.
Maer zo gy komt zo zie ik haest mijn treuren
Ten eynde, en het Land op nieuw verguld,
Zo dat het Pralen zal met duyzend Cleuren,
En elk naer aerd en eygenschap gehuld.
Wel aen, komt dan ô schoone Veldgodesse,
Hier zal ik door U komsie zien, die Tijd
Dat Appels wassen op de blanke Esschen,
En alles weeder Praelt vol van Bekoorlijkheyd.
Dan zal de Tydeloos op Elsen groeyen
| |
[pagina 79]
| |
Den Tameris een vette Amber zweet,
En Distelen vol Tamerinden bloeyen,
De schoonheyt ciert haer in haer staetekleet.
O schoone Zephicus ’t zal U niet belgen,
Dat gy op ’t zoetst u labb’ren koelte schiet,
Al Ruyzende op ’t lieflijkst door de telgen,
Gelijk gy deed’ voor heen aen Peneus vliet.
Hoe lieflijk sullen dan de geuren ruyken
Wanneer den Morgendauw; daer op zig spreyt:
Of ‘sAvonds, wen de Son vermoeyt gaet duyken
In Thetis schoot; zoo vol aanminnigheyt.
Wie zou ô Rozemond niet willen leeven
In zulk een vrugtbre Oord, te zaem’ vereent,
Daer ik u vaak sal Nectar kusjens geeven,
Of heb ik niet genoeg om u geweend.
Ey kom laet ons te zaem, hier vreugden rapen,
Wy hebben immers lang genoeg geklaegt,
Gy sult gerust op Veld-vioolen slaepen,
En als de blyde Son aen ’t Oosten daegt:
En voelende ons Hart van Minnevuur blaeken,
Dan zal ik U op ’t geurig Velt-tappijt
De kusjens schildren op u blanken kaeken,
En daer het Minnewigt den Scepter zwaeyt:
Sal ik maer hoe ik zie mijn Roosje komen,
O welk een gloed, voel ik door al mijn leen,
Juyg zilvre Vliet en Bladerijke Boomen,
Dank zy den Hemel ‘k zie haer herwaers treen.
Ag zijt gy daer mijn Lief mijn uytverkooren,
ô Puykstal, ô mijn schoone Roosemont!
Tree in mijn stulp, daer zult gy zien herbooren
Al ‘d ondermaanse vreugd op eene stond.
Daer kenne U vermoeyde leen weer haelen
Een nieuwe Rust, ik zal Lagischen Wijn
Als Nectar schenken in vergulde Schaalen,
Nu sal ’t mijn Lief van Avond Bruyloft zijn.
|
|