De mey-blom of de zomer-spruyt
(ca. 1734)–Anoniem Mey-blom of de zomer-spruyt, De–
AuteursrechtvrijStem: Een Ruyter jong van jaren, etc.
DAer was een Ruyter van Loenen,
Hy ging na Loender sloot,
Om daer een mooy meysje te soenen,
Al voor haer mondelijn rood,
Hy streelden haer soo meenigen keer:
Hy streelden haer soo meenigen keer,
Zijn rossen en rijen met smeke en vlijen
Dat was om het meysje haer eer.
Hy konder soo minnelijk praten,
En sprak mijn schoon Godin,
Wilt mijnder dog eens toe laten,
Te speelen het spel der min,
| |
[pagina 76]
| |
Gy bent een brave gladde meyd,
Gy bent een brave gladde meyd,
Wy zullen verheven, te samen leven,
En trouwen in eerbaerheyd.
Het meysje sprak verheven,
Mijn Vader is oud en stijf,
Mijn Moeder daer beneven,
Die sou met groot gekijf,
Niet dulden dat ik trouwen sou: &c.
Maer wilje mijn zweeren,
Te houwen in eeren,
Soo schenk ik mijn lijf aen jou.
O Ja soo zey den Ruyter,
En smeet het meysje in ’t hooy
Hy speelden braef met den stuyter
En gaf haer den loense fooy,
Als zy ging melken sonder schroom &c.
De Ruyter die tapte, de karnton knapte;
Het meysje dat kreeg ‘er de Room.
Den Ruyter geen te rijen,
Die stak ‘er de spooreu soo diep,
Het meysje begon te scheyen,
Soo dat zy haer moeder riep:
Zy klaegden aen haer moeder wel,
Zy klaegden aen haer moeder wel;
Hoe dat de sporen, gestoken van voren
Nu deden reysen haer vel.
De moeder vol praktijke:
Begon de Dogter te slaen,
Soo dra den Ruyter quam kijken,
Is zy by hem gegaen:
Zy sei wat hebje mijn dogter gedaen: &c.
Kom wilt mijn tonen dan sal ik u loonen
Geef vuur met u Snaphaen.
Den Ruiter vol Couragie,
| |
[pagina 77]
| |
Die stelden hem straks te weer,
En dagt hier ’s avantagie,
Hy deed na ’t Vrouwtjes begeer,
Hy schoot met Kogels kruyt en lood, &c.
Den Ruyter zijn poeder,
Behaegde de moeder,
Soo dat het haer niet verdroot.
Het Vrouwtje kreeg ydoone,
De sleutel uyt haer Tas,
Zy wou den Ruyter loonen,
En haelden uyt haer kas,
Ontrent vier duyzent gulden aen geld;
Dat nam zy meden en trok op heden,
Voort met den Ruyter te veld.
Nou zit het Meysje te schreyen,
Al by haer Vaders huys,
Haer Moeder is gaen reyen,
Dat is voor haer een kruys,
Als dat de spooren staken zoo diep,
Die ouwe Meeren, hooren soo geeren,
Het klappen al van de Zwiep.
|
|