De mey-blom of de zomer-spruyt

[p. 73]

Een nieuw Mey-Liedt.

Stem: Aimable Vaincoeur.

DE winter is deur, den Somer komt veur,
De vogelkens fluiten, de kruidekens spruiten,
Geven soeten geur: De boomtjes groeien,
En lieffelijk bloejen: Met een schoon coleur,
De Nagtegael zingt Heel nagten en dagen,
Op de groene hagen, dat zijn keeltje klinkt,
De Vogelkens al: Maken bly geschal,
Hoe kleyne, Hoe teere, Loven God den Heere
Door hun soete stem, die tot den Hemel zwiert,
Waer door den goeden God ook wort geviert.

Den soete koele Mey, die komt ons naer by,

En komt ons verblyden, met sijn soete tijden;
Want ten allen zy, De schaepkens weyden
Langs de groene Heyden, Den Herder daer by,
Speelt op Chiter en Fluyt, wilt Apollo verwinnen

[p. 74]

 

Heel haer hert en zinnen, Door dit soete geluyt,

 

Want de jonge Maegt, Die haer Liefde draegt,

 

Tot een Herder gepresen, Sal haer dienaer wesen

 

Zy is de Godin, van ’t snaer geklank,

 

En van ’t Muziek, of wel den soeten zank,

 

Sa jonge jeugt, u nu ook verheugt;

 

Met den koelen Meye, Wilt nu ook gaen breye,

 

Maer in eere en deugt, Kiest een Vriendinne,

 

Die gy beminne, met een zoete vreugt:

 

Leyt haer door het groen, gaet ’t zamen aenschouwen,

 

Al de schoon Lands-douwen, In het Mey saysoen,

 

Discoureert van de min, en hoort haren zin, Of zy

 

met behagen, u liefde zou dragen,

 

Tot den egten staet: met een wijs verstant,

 

Die boven alle staten de kroone spant.

 

Voldoet wel u pligt, In ’t houwelijk gestigt, de

 

Dieren ons leeren, Malkanderen te eeren,

 

Maer niet als den spigt, die eerst getrouwe,

 

Sijn paer komt te houwe, maer verandert ligt, So

 

De jongen zijn groot, zo met haer vlugte;

 

Maer haer jongkens sugten, Of zy beetze dood:

 

Dit niet en betaamt: Voor die zijn versaemt,

 

Maer leefden vol vreugden, ’t saem in eer en deug-

 

den, Door de liefde puer, als Engels te zaem,

 

Niet meer als twee Zielen in een Lighaem.