De mey-blom of de zomer-spruyt

[p. 72]

Een vermakelyke Zamenspraak gehouden tusschen een Ryk Heer, en een Vissers Meisje.

Voys: In Babilon met onverstande.

WEl soete Meysjes van der Landen,
Hoe komt het dat gy soo alleen,
Langens desen nare klare stranden,
Soo parmantig heen gaet treen,
wagt gy uyt de woeste zeen,
Ligt iemant van u naeste vrienden,
Vader, of Moeder, of Beminden,
Komt zoete Buysje zegt mijn de reen.
Ag! ag! ag! laet mijn maer treuren,
Ik ben mijn Ary Vis-ben kwijt,
Ag! dat geluk mogt hem niet beuren,
Dat hy genoot mijn jonge tijd,
Moest dan u bedriegelijkheit,
ô! woeste Zee mijn Vryer roven,
Ag! deze smert gaet mijn te boven,
Hy is wel waert te zijn beschreyt.

Staekt dog u klagen treurig Meysje

Komt en verlaet dit naere nat,
komt en voldoet myn wil een reisje,
Daer voor beloof ik u een schat,
Ik ben een Rijk Heer uyt de Stad,
Ik zal u kostelijke dingen,
Zilvere Belle en goude ringen,
Voor u kopen, doet gy dat.

Neen, neen gy zout mijn maer bedriegen,

Ik heb zulke praet wel meer gehoort,
Ik laet mijn zo ligt in slaep niet wiegen,
Zulk een volk hout zelde woort,
Zoekt een beter die dat bekoort,
Want al u kostelijke schatten,
Kan onse nedrigheyd niet vatten,
Daerom Iongman vertrekt maer voort.

Weg malle Meyd gaet niet meer doolen,

Doet mijn bee dit overleg,
Daer zijn voor af vast twee pistolen,
Tot blijk dat ik waerheit zeg,
Gaet dan met mijn deze weg,
wel kom ik zal het dan eens wagen,
Ik kander nog een nieuw jak voor dragen,
Mijn Ary Vis-ben is tog weg.