De mey-blom of de zomer-spruyt
(ca. 1734)–Anoniem Mey-blom of de zomer-spruyt, De–
Auteursrechtvrij
[pagina 49]
| |
 | |
Voys: Wanneer de Zon zyn Paarden Ment.
DE Kouwe Winter is voor by
de Zomer die komt aan;
Men ziet de Bresjes in de Wey
door ’t Klever Groen heen gaen:
Apol zend weer zijn stralen,
Heel lieflelijk op ons neer,
En doet ons adem halen,
Nu, met dit Zomer Weer.
Al ’t geen ’er is,
schept nieuwe fleur,
In deeze zoete tijt:
De Booter-Bloempjes,
Mals van geur,
Staen op het Velt-tapijt
Heel lieffelijk te groeyen,
De Appel ende Peer,
Die ziet men nu weer bloeyen,
Na yder zijn begeer.
De Rooze-knopjes, Rood als bloed
Ontluyken nu haer Blad,
Die door haer Reuk de Menschen voed:
Als men buyten de Stad
Maer met zijn lief gaet treden,
daer ziet men ’t al in ’t Groen,
Van boven tot beneden,
Weer in dit Nieuw Saysoen.
De karsjes staen mee wonder schoon,
Tot yder zijn pleyzier,
Heel Rijp en aengenaem ten toon:
men ziet de kleyne mier,
Hoe die in de Aard gaen wroeten
Versaem’len zo haer spijs,
Het geen haer lust kan boeien,
’t Geen men ziet rys op rys.
| |
[pagina 50]
| |
Men hoord de schelle Nagtegael,
In’t dikste van ’t geboomt,
Nu zingen met zijn zoete tael:
En daer het water stroomt,
Ziet men veel Eentjes zwemmen,
Met’t woortje onder haer,
Wiens vreugde is niet te temmen,
Als zy zijn by elkaer.
Het Zwaentje blank en wit van Veer,
Ziet men door ’t water heen,
Gestaeg laveerrn heen en weer:
Men siet naer Amsterveen,
Veel Hengelaertjes stappen,
Om Baers of om wat Snoek Te vangen,
wijlze eens snappen Genever;
’t smaekt als koek.
De Zwaluw met zijn snelle vlugt:
Verheugd zig in dees tijd:
De Leeuwrik zingt tot aen de Lugt,
En is mee gantsch verblijd:
De Visjes siet men springen,
Nu in haer Element:
De Vogels hoord men zingen,
waer men zig keert of went.
Het Distel-Vinkje tiereliert,
Het Haentje staet en kraeyt:
De Oojevaer op zijn wieken zwierdt:
De Landman vrugten maeit,
De koeitjes ziet men grazen,
Nu in de groene wey:
de Kikvors hoord men razen,
En is verheugd en bly.
Het Bokje springt nu op zijn Geyt,
en toond hem mee verheugd,
In dese soete Lente tijd,
waer in hy schept zijn vreugd:
De Duifjes trekkebekken,
En paren paer aen paer:
Het Paerd de Ploeg moet trekken,
’t Geen men beschouwt te gaer.
Dit is’t dat men’s Zomers siet,
Het geen ons al verheugd;
Schoon dat men ’s Winters heeft verdriet,
Nu scheppen wy weer vreugd,
Waer voor dat men mag loven,
Dien Schepper van ’t HeelAl,
Die ons dit zend van boven;
Hier op dit Aerdsche dal.
|
|