De mey-blom of de zomer-spruyt

[p. 51]

Een vermakelijke Vryagie, tusschen een Jongman en een Jonge Dochter.

Voys: Als ik aanzie de heldere stralen.

ACh schoon Godin! uwe fiere oogen,
Die hebben mijn jong hert bewoogen
Dat het tot u mijn Liefden draegt,
Uw fier gelaet en huyze zeden,
Daer toe uw aengename Leeden,
Dat is het geen dat mijn behaegt.

Jongman ik loof ’t zijn dwase zinnen

Die u quellen om my te minnen,
Hou op van klagt, gy zijt verkeert,
Geen maget moet des minnaers klagte
Altijd voor zuyvere waerheid agten
De tijd heeft haer wel aers geleert.

Sou ik mijn Liefde nou weer houwe,

Mijn teer jong hart sou zig verslouwen,

[p. 52]

 

En smooren in een liefde gloet;

 

Ik wil geen heete minneblussen,

 

Als ik maer mag uw lipjes kussen,

 

Uyt zuyvere min mijn Liefje soet.

 

’t Is eerst een kuysje van uw Lipjes,

 

Op uwen Boezem met rooder Lipjes,

 

Vergun my lief dat ik ’t genaekt:

 

En als men dat heeft toegestaene,

 

Liet men haer dwaze min begaene,

 

De Maegde blom was haest geschaekt.

 

Ik soek u maegdom niet te drukken

 

De bloem al van zijn steel te plukken,

 

Neen Lief, ik min in eer en deugd,

 

Ag! wil dog mijne min versagten,

 

Door weermin, aers moet ik versmagten,

 

Mijn hoop, mijn troost, mijn groote vreugd.

 

Wanneer dat al des minnaars reden,

 

Belofte ende groote Eden,

 

Altijd een zuyvere waerheyd was,

 

Men zouse dan veel meer betrouwen,

 

Maer nu so moet men haer wel schouwe,

 

Want bros so zijnze als een glas.