Maatstaf. Jaargang 41

[p. 221]

Hubert van Herreweghen
Gedichten

Fluitekruid

Moet ik dan over bloemen spreken,
de knot met de gekwelde bek,
die bij geen mens is in zijn schik
en hier zijn kromme gang mag gaan?

Zij drinken water gelijk ik
maar geven gul en meer terug
dan deze te verwende vrek,
de hurk, als 't hart hem warmt, nog stug,

die zwijgt en ziet de schoonheid aan,

te veel, te wit, te hoog, te gek
bij dag, te bang onder de maan,
van, in april mei, al tien weken,
het fluitekruid langs berm en beken.

[p. 222]

Dood

Dood, ik duw u weg
met uw slijm en holten,
scherpe rib en scheg.

Bod noch overleg:
ik wil vel en volte,
dood, ik duw u weg.

Gij slaat het beleg
voor me en 'k zit te midden
knook- en knekelheg.

Bod noch overleg,
zeuren noch gezeg,
'k zal u niet verbidden,
dood, ik duw u weg,
dood, het is te vroeg,
ik kreeg niet genoeg,
dood.

Duw me niet weg.

[p. 223]

Uit het testament van een buskenblazer

voor het Ros Beiaard in Dendermonde

Ik stel mijn erf over de hand
aan niemand. Dat ze vechten
al die gebrand op blazen zijn.

Dzin komt na vijf eeuwen tot stand
een groot verhaal met Toveraar
en Ros met goeden en met slechten
en de Vier Emerskinderen jent

nog voor de manbaarheid gekeurd

gelicht uit huns schijnbaar gelijken

die elk in 't nuchter Vlaanderen kent
in Kymrië in 't Bretonse woud
waar wordt vermoed waarheid is oud
en heeft met boomtoppen te maken
in Cornuwaal of daaromtrent
Ardennen wel maar weinig Fransen
in Brabant, 't grote,

en ver daarbuiten

met 't houten zwaardje tegen draken

vervaard voor de eigen overmoed

die voor geen weten willen wijken

en, als de nood het hoogst is, dansen!

Het is maar wachten op Merlijn
al wat Merlijn vertelt is waar
voor wie oor heeft voor toverfluiten.

Maar waar zit hij gedoken waar
vragen dan de erven duizend jaar

dolend door 't zelfde kreupelhout

met ranken rond de hazelaar

van kamperfoelie, goud, die geurt

een wolk van honig rond de noten

mij die 't geheim voorgoed bewaar.

[p. 224]

Vier kwatrijnen

Strand

 

De zee is aan de landzij ziek,

 

te vuil van stromen en riolen,

 

door de verkavelaars bestolen,

 

van kunstenaars melancholiek,

Het donker kalveroog, beluifeld
met schaduwen van wimpers paars,
een ader goud die erdoor schuifelt,
zo werd een god betoverd door een vaars.

Niet wat gij ziet, niet wat gij hoort,
het zintuig van de mens is wonder,
want ver geheim en grootser wonder
is wat gij niet ziet en niet hoort.

Inktzwarte nacht. Geen ster. Geen maan.
Een stroper vroeg me om mee te gaan.
Vraag niet naar 't soppen en het zwijnen,
daar hangen ze, de vier kwatrijnen.