Maatstaf. Jaargang 41

[p. 206]

Koen Stassijns © J.K. Caudron

[p. 207]

Koen Stassijns
Gedichten

De apotheker

Al jaren dood moet hij alleen nog sterven
dat wil zeggen gedaan maken met adem
potsierlijk in een nacht zonder rozen. Hij moet
er van uitgaan dat vuur nooit langer brandt

dan wat van stof tot as voorhanden was
en verlaten: pijnstillers zalven het huis om
de hoek waar hoop te koop ligt achter glas.
Ik wil mijn wanhoop met zijn lijf begraven

en neem niet nog één mee op mijn rug: de vrouw
die haar laatste omhelzing gaf aan een touw
op een zolderkamer die dag onder sneeuw.

Soms hoor ik hoe ze bij hem aanklopt, in de keel,
hoe ze zijn hals wil - strelen, zonder vragen?
Hij twijfelt uit één oog, dat trage.

[p. 208]

2

 

Al jaren dood gaat zij nog elke dag

 

een heel eind om in mij, trekt door

 

als in een stoet voorbij het oude spoor

 

waar wij de wisselval van vrezen. Haar lach

 

 

 

tast mij in oog en mondhoek aan, breekt uit

 

zijn glazen kooi de kamer in en zwijgt wat

 

aldoor was verzwegen: dat ze begraven lag

 

onder de duim van een man in een gat

 

 

 

waar een bouwvallige god het werktuig

 

van haar buik niet ontzag. Hij werd bewaard,

 

zij vreesde. Zo ligt ze in mij opgespaard

 

 

 

en gaat in elke vrouw die ik omhels tekeer.

 

Ze dient geen vader meer geen spiegelbeeld,

 

geeft mij integendeel haar weerzin weer.

[p. 209]

Pars poëtica

Sla dit gedicht als een jas om je heen
en laat het wandelen, ik wil op de rug
van een meisje aan zee en terug
kunnen gaan. Naar de stad door een kluwen

van straten waar een plein over valt.
Daar middenin zon uitdagend staan
wuiven: kleed mij uit en kijk mij aan,
tijd heeft geen vat meer op mij, houd halt

en lees mij, doe mij aan. Want ik blijf
langer dan een rooksignaal in het oog
van de boodschapper leven. Zwijg

mij maar dood, ik sta pas neergeschreven
overeind, loop als een druppel door regen
over in zee, waar amper een meisje kan gaan.

Ik leg mij neer bij dit gedicht,
kijk waar zijn benen staan en hoe
die verder moeten groeien. Soms gaan ze
door de knieën onder het gewicht

van een belegen woord als dood
en daar ondoorgrondelijk in blijven
dromen. Soms hangen ze wat rond,
groen fruit terloops aan magere twijgen

opgeknoopt en vallen voor het rijpen.
Daar grijp ik in, en leg het vuur vast aan
hun schenen, snoei op het gevoel af, herbegin.

Omdat ik nog een zin zoek voor dat ene
volkomen gedicht dat enkel blijft staan
wanneer ik wankel in mijn benen.