Maatstaf. Jaargang 41

[p. 179]

Erik Spinoy
Gij

L'auto de la mort

Der doden camionet, hoezeer gij hem
voor andermans vehikel hield, staat
nu toch werkelijk als een engel hier.
Licht geeft zijn kop en overgiet
de plek met een onaards azuur.

Eeuwig onverslijtbare remschoenen,
versterkte remkabels, de vruchtzak-
geborgenheid van driepuntsrolgordels.
De levenreddende adem van de airbag.
O abs, die het rechte pad doorloopt.

Maar links en rechts het remspoor, hopeloze
sloop. Ligt glas gebroken als voorheen geen
ijs. Zijn takken als uw ruggegraat geknapt.
Hangt als een sperballon te zwijgen uw gesprek.
Lekt olie weg. Druipt kraakbeenvocht. En stopt.

[p. 180]

Erik Spinoy © Raf De Smedt

[p. 181]

De kracht van positief denken

En in de tochtig openstaande hersenpan, met
limonaderode jus en doodsbleek koolgewas gevuld,
schokt, puls na puls, de elektriciteit
met flitsen waanzin onvoorzien en die
slechts gij, die eindelijk zijt, herkent.

Keert al het oude terug, maar ruimer:
in context. Atol bereden door een hemel-
zwam. Kind dat naar licht graait en
verlies vindt in de oogkas. Een mijn
bestemd voor dit, het hobbelend skelet.

Daarin de jeugd gezet, de liefde en de trouw
aan niets dan eten, drank en slaap die
soms verliefde bijslaap was. Gij weet
uw schedel stuk, het bloed in asfalt
weggedrupt. Gij moet niet zagen, dus.

[p. 182]

Le déjeuner sur l'herbe

En wat een vragen toch. Is niet
gewriemel overal - het lauwe bloed
en nodeloos veel beweging? Toch wordt
gij als arduin, waarin een dode naam
gebeiteld staat, versteven uit een la
gehaald.

Oeroud en kelderachtig dit vertrek
van kou. Het glimselwerk van neon,
glas, faïence en staal. Bewegen
cellen in een bleek conglomeraat
van kiezen, plasma, ziekten, opperhuid.

En dan serieus. De romp ligt op
een bed, centraal, en wordt door
rubberen vingers bepalpeerd. Geen
vocht resteert. Een mespunt komt
eraan. De buik gaat open, lacht.
Ontglipt een proestend ingewand.

Oog in oog

Uit cellofaan ontstaan, de ijsroomwitte jas
waarin het ruikt naar reiniging, en roest
verschuift. Verschokt de hals, een hand
verft met een vlijmscherp ding dat als
geen lymfe langs de oogbol glijdt.

Ziezo, dat zit wel goed. Het wonder
van de maaglob, een orgaan. Spontaan
heft het een lofzang aan:

perfecte vormen, als van god.
Ferm ding, fameus.
Schone machinerie.