Maatstaf. Jaargang 41

Gwy Mandelinck
Gedichten

Pijnbank

Terwijl je voet naar binnen staat gedraaid,
geef je de schijn weer ingekeerd te zijn.
Alsof je mij bedreigt gaan neus en lip omhoog;
ze geven tanden bloot. Je hoofd wordt rood.

Je hand besprenkelt breed het pak waarin ik zat;
het heetste van je binnenste komt stomend op mij neer:
ik hoor gesis als stonden er nog druppels op mijn huid.
Een pijnbank is die plank; je zet mij naar je hand.

[p. 104]

Lokatie

Wat is er dat mij dag na dag belast?
Al staan de deuren glad van vingers
op de tast, al wring ik mij met kop
en schouders in een gat, er is een plaats

waar ik niet kom. Dat maakt mij bang.
Je snijdt mij beide handen af,
als zoek ik naar de bodem van een vaas
waarvan de hals mij is te smal.

Het verlies

Er zit een dreiging in de wallen onder onze ogen:
op de bedrand hebben wij elkaar
met moeheid zo belogen dat er onverwacht
een aarzeling ontstaat, een nacht die liefde overslaat.

Wij meten ons, ontmaskerd als een paar, de afstand aan
die egels met hun stekels priemen voor elkaar.
Zo is het niet te merken hoe wij wennen aan verlies dat lijkt
op wat ons bij het bukken uit de zakken glijdt.

Erfenis

Nu het ouderpaar is uitgedragen, weegt wat
hangen bleef er zwaar; de kalk rondom de spijkers
brokkelt op de grond. Zij die gewicht aan onze
dagen gaven lijken nu te zweven in het rond.

Elkaar de stofjes uit de ogen sparend erven wij dit sterven;
uitvergroot in wat de doden samen waren zullen ons de maten
van hun deuren nauwelijks een doorgang laten. Nog voor
de grendels uit de handen schuiven, sluiten wij ons buiten.