Maatstaf. Jaargang 41

[p. 40]

Hedwig Speliers

[p. 41]

Hedwig Speliers
Heen

Bach

Getrouw aan een vergeten afspraak.
Ik ontmoet hem tussen twee treinen,
hij zwaait met zijn rechterhand
maar blijft bij zijn lichaam staan.

Almachtige god, dit is mijn broer.
Mijn egelachtige Egidius. Hij strekt
de fijne vingers in kraaktoestand.
Zij denken aan een koraal van Bach.

Zodat ik bij het horen ouder word.
De laatste noot is zijn laatste,
hij verlaat zijn beide handen
voor hij tot sterven wordt gewekt.

[p. 42]

Broer

Hij is gestorven in een vreemde taal.
Het land waarin hij leefde is niet,
de tafel waaraan hij zat was het hout
dat in de bergen groen was. En hij stierf.

Hij is gestorven in een vreemde taal.
Wat hij zeggen wilde bleef liggen
in losse letters, in etensresten.
Hij sliep tussen woord en woldraad.

Hij is gestorven in een vreemde taal.
Van de stad waarin hij liefhad
bestond alleen de plattegrond.
Zoveel oorlog was er tussen ons.

Adolescent

Dat ik nog onaantastbare kleren draag,
de wind als adem ervaar. Het maakt
mij dagelijks bang. Kind in het donker.
Een trap die bij de timmerman staat.

Ik beklim. Ik ga mijn kamer binnen
zonder te stappen, de treden kraken
in mijn geheugen. De moeder wacht
in de gangen. Een jongen wordt man.

Hij draagt nog onaantastbare kleren,
de wind streelt zijn haren en zijn vel
is van albast. Rimpels zijn zichtbaar.
Een scheur loopt van hoofd tot voet.

[p. 43]

Debuut

Het raam laat een vierkant spoor na.
De nacht gaat daarin rechtop staan
en stelt vragen omtrent de dag.
Hoeveel ellen lucht draag je af?

Hoeveel meters wind laat je achter
als je in het oor van de kamer blaast?
Is de oorlogsduif in je verschraald?
Staat de taal tussen stoel en tafel?

En je bouwt traag aan de bevinding
zoals de lus traag sluit of de val
traag dichtklapt: de eerste te zijn,
de eersteling die hier aan dacht.

De omvang van God

O wind, gaat mijn moeder halen. Breng
mij naar het huis dat ik niet ken.
O stilte, geef mij mijn wieg terug
en het lied waarmee ik in slaap viel.

Als alles wat ik doe heel eeuwig is
snuit ik in mijn zakdoek als signaal.
Zo op rozen en rododendrons zetten
de bijen hun honingdroom over.

O wind, gaat mijn moeder halen. Belieg
mij niet opnieuw met de valse moeders
die ik ken en met valse mossen in het gras.
Ik wil vliegen zoals ik vloog toen ik stierf.

[p. 44]

Op weg

Ik zie wuiven maar geen vaders staan.
De sporen gaan open en toe, grond beweegt
onder de voet en terwijl de aarde draait
staan wij stil om onze doden te bewenen.

Hij zit in een stolp van glas voor mij.
Hij heeft zijn glans van zeventig bewaard,
hij staat op mijn mond met zijn baard.
Het kind is bang voor zijn stoppels.

Hij probeert het met een arm, hij legt
die om mijn schouder en ik voel vederlicht
en vaag de druk van vaderlijk gewicht.
Ik voel handen maar zie geen vaders staan.

Proeve van handschrift van de dichter