Maatstaf. Jaargang 41

Leonard Nolens
Achttien

1

Ik ben altijd achttien. Ik heb geen keus gehad.
Ik zit altijd met pils en wrok en sigaretten
In de lege kamers van een vreemde stad
En zie de ouders in de straten messen wetten.

Ik kan het huis niet uit. Ik woon hier overal
Waar lijkepikkers in mijn moeder binnendringen.
Ik ben de zonen en de dochters van een stal
Vol stront in Bethlehem. Maar Jezus hoor ik zingen

Tegen de windhaan boven de linden op het vrijthof.
Hij heeft zijn stem over de eeuwen uitgesmeerd
Tot in het klokhuis van mijn keel en kan niet slapen.

Later, zegt hij, later, als iedereen vader verteerd
En uitgekakt heeft op de koppen van de papen,
Halen wij onze bloedende Christus vanonder het stof.

[p. 4]

2

Ik ben altijd achttien. Ik ben altijd het kruispunt,
Hier, van al mijn magnifieke onmogelijkheden,
En alle straten hebben het op mij gemunt.
Ik ben altijd de draaischijf van een onmogelijk heden.

Ik ben altijd de kromgegroeide verschijningsvorm
Van iets dat niet bestaat, van iemand die ooit God
Heeft losgelaten in mijn vel, een wervelstorm
Van licht dat mij doorschoten heeft tot op het bot.

Van buiten blijf ik zwart. De zon is de gouden hamer
Van vader en slaat op het hart van mijn levensverhaal.
De maan is niet langer de tussenpersoon van het licht.

Achttien is al, is heel mijn getal, en zonder gezicht.
Achttien zit pijn te hebben in een vreemde taal.
Achttien loopt dood te gaan in de verkeerde kamer.

3

Mijn begin heeft ginder kant noch wal geraakt
En is sindsdien een rechtop lopende rivier.
Het lukt me soms haar langzaam neer te leggen hier
In haar natuurlijke staat die zo mijn dood uitmaakt.

Ik stroom altijd omhoog en val in mij terug.
Ik ga naar boven en beneden waar ik sta.
Slechts door dit wit loop ik te slapen als een brug
In haar gespannen rust. Daar klinkt geen stap op na.

Er zijn geen oevers aan die stroom van achttien jaar.
Mijn leven is een wandelende waterladder
Die zichzelf beklimt en van haar sporten daalt

In één muziekakkoord dat mij te buiten gaat.
Ik hoor dat ik zijn toonaard niet kan zien, maar dat er
Samenzang bestaat. Die werd zich hier gewaar.